|
|
Post by Payton on Apr 30, 2019 19:30:25 GMT 7
จากเหตุการณ์ต่างๆ ในบ้านตั้งแต่สัปดาห์ก่อนเรื่อยมาจนตอนนี้ หลายคนหายหน้าหายตาไม่ได้มาทานข้าวเย็นด้วยกันบ้าง ป่วยบ้าง หรือแม้แต่เจ้าบ้านที่ตายไปบ้าง เพย์ตันเดินเข้ามาในห้องอาหารเย็นที่ร้างไร้ผู้คน หรือเขามาเร็วเกินไป จานอาหารถูกจัดเรียงพร้อมเสิร์ฟวางอยู่ตรงบนโต๊ะแต่เด็กหนุ่มกลับไม่รู้สึกอยากอาหารสักนิด เขามีเรื่องติดใจหลายอย่างที่อยากถาม 'ญาติ' ว่ามีใครเจอแบบเขาไหม หรือว่าใครเจออะไรแปลกๆ บ้างหรือเปล่า
เก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งทุกวันถูกเลื่อนออกก่อนที่เด็กหนุ่มจะนั่งลงพิงพนักเก้าอี้ เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาจิบระหว่างรอคนอื่นเข้ามาร่วมมื้อเย็นครั้งนี้
|
|
|
|
Post by 𝑨𝒏𝒂𝒔𝒕𝒂𝒔𝒊𝒂 on Apr 30, 2019 19:38:01 GMT 7
อนาสตาเซียนั่งลงบนเก้าอี้ที่ถูกเลื่อนออกห่างจากโต๊ะเล็กน้อยมือยังไม่แตะส้อมหรือมีดบนโต๊ะ เธอผงกหัวโค้งเล็กน้อยให้กับทุกคนที่อยู่ภายในห้องรับประทานอาหาร ก่อนจะนั่งเงียบตลอดการรอคอยคน
|
|
|
|
Post by julian on Apr 30, 2019 19:52:35 GMT 7
จูเลียนก้าวเข้ามาในห้องด้วยหัวคิ้วที่ขมวดมุ่น มีหลายเรื่องเกินไปที่เขารู้สึกว่ามันประหลาด แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังหาไม่พบว่ามันประหลาดที่ตรงไหน ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ลงข้างๆ หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะก่อนแล้วอย่างสุภาพ เอ่ยทักทายเล็กน้อยแค่ตามมารยาทโดยไม่เจาะจงชื่อ “สายัณห์สวัสดิ์ครับ”
|
|
|
|
Post by Daniel. on Apr 30, 2019 19:54:09 GMT 7
เก้าอี้โต๊ะอาหารถูกเลื่อนออกในตำแหน่งที่คุ้นเคยก่อนที่ดาเนียลจะทรุดตัวลงนั่งอย่างเงียบๆ, สายตากวาดมองบุคคลที่มาถึงกันก่อนอย่างพิจารณา คำทักทายตามมารยาทถูกเอ่ยออกไปอย่างเรียบง่ายก่อนที่จะเอนหลังพิงกับเบาะเก้าอี้
”สวัสดีตอนเย็น”
|
|
|
|
Post by Daniel. on Apr 30, 2019 22:35:31 GMT 7
มีดกับส้อมถูกใช้ตัดแบ่งอาหารจานเนื้อสีสันชวนน่ารับประทานให้กลายเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ, ระหว่างรอของหวานคงจะเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับการสนทนาเรื่อยเปื่อย ยังไงดาเนียลก็ยังมีข้อตะขิดตะขวงใจสงสัยตกตะกอนอยู่มากมายอยู่แล้วนี่ แค่สุ่มถามไปก็คงไม่เป็นไร
”ฉันมีเรื่องอยากจะถามพวกเธอ, ต้องการความช่วยเหลือน่ะ พอดีว่าช่วงนี้ฉันมีปัญหาที่คิดไม่ตกนิดหน่อย” ดาเนียลเอ่ยเกริ่นขึ้นมาก่อนจะเริ่มนึกถึงชุดตัวเลขคำใบ้ของรหัสนั้น
“5-7-11-12” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยไล่ตัวเลขปริศนาขึ้นมา “ฉันอยากจะรู้ว่าพวกเธอพอจะคิดถึงอะไรได้บ้างรึเปล่า? อะไรก็ได้?”
|
|
|
|
Post by Payton on May 1, 2019 9:54:40 GMT 7
ชุดตัวเลขที่แดเนียลพูดขึ้นมาทำให้เพย์ตันชะงักมือที่กำลังเอื้อมไปตักอาหาร เขานึกย้อนไปถึงเมื่อวันก่อนที่ห้องศิลปะ กล้องส่องทางไกลตัวเล็กเรียงรายมากมายสองข้างกำแพง และถ้าจำไม่ผิดภาพในกล้องลำดับตามตัวเลขนั้น.. เป็นสีแดงเลือดทั้งหมด
"พี่เข้าห้องศิลปะรึยังครับ?"
เขาเอ่ยถามโดยไม่ได้หวังคำตอบ แดเนียลคือคนที่เขาจำได้ว่าช่วยพาวิลเลียมไปที่ห้องนอนตอนที่เขาวิ่งไปตามหมอ เพย์ตันหันหน้าไปมองก่อนจะเล่าต่อไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยขัด
"ภาพตามลำดับเลขที่บอกนั่น.. มันมีตัวหนังสือเขียนอยู่ครับ"
"ถ้าผมจำไม่ผิด เรียงลำดับจากน้อยไปมากนะ มันเป็นตัว A Z U L"
เด็กหนุ่มปล่อยให้โต๊ะอาหารเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น "พี่ถามทำไมเหรอครับ มีอะไรรึเปล่า"
|
|
|
|
Post by cain on May 1, 2019 10:31:20 GMT 7
เธอเดินเตร่มาอยู่ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว เธอหยุดฟังอยู่หน้าประตูชั่วครู่ก่อนจะผลักมันเข้ามาพบกับบรรดาผู้คนที่นั่งกันอยู่เบื้องหน้าและดูเหมือนกำลังคุยเรื่องสำคัญบางอย่าง และเธอก็มาได้จังหวะพอดี เธอเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่วางอยู่ก่อนจะยิ้มวูบหนึ่งและกลับไปสู่ใบหน้าเรียบเฉยปกติของตัวเองดังเดิมราวกับเป็นการทักทาย
|
|
|
|
Post by 𝑨𝒍𝒆𝒙𝒊𝒔 on May 1, 2019 11:15:34 GMT 7
รหัส คำใบ้ ชุดตัวเลข
ทั้งหมดทั้งมวลนั่นเรียกความสนใจของอเล็กซิสได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มแทรกตัวเข้ามาในห้องอาหาร นั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากวงสนทนานัก แล้วเริ่มเก็บข้อมูลเงียบๆ |
|
|
|
Post by JORDAN on May 1, 2019 11:32:10 GMT 7
การนั่งร่วมโต๊ะอาหารในมื้อนี้ไม่ได้ทำให้จอร์แดนรู้สึกอึดอัดเหมือนอย่างเคย
แต่มันนำพามาถึงความแปลกประหลาดใจกับปริศนาลึกลับ และความตายอันน่าสลดใจ
เก้าอี้ตัวนึงถูกเขาจับจองในขณะที่ทุกคนกำลังเอ่ยกันเรื่องตัวเลขชุดปริศนาอีกหนึ่ง
ชายหนุ่มไม่มีความเห็นในเรื่องนี้ ในหัวเขามีเพียงพวกเลข ASCII และเลขฐาน 16 ซึ่งมันเป็นไปได้น้อยกว่า
ตัวเลขเมื่อเทียบกับตัวอักษรภาษาอังกฤษ E G K L อ่า... เพย์ตันพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวอักษรที่ติดอยู่ด้วยตรงนั้น
E G K L
5 7 11 12
A Z U L
นิ้วเรียวนวดรอบขมับไล่อาการปวดหนึบแต่ก็ยังไม่สามารถไขคำตอบสิ่งนี้ได้ |
|
|
|
Post by Jolene G. on May 1, 2019 11:38:24 GMT 7
- PARTY ROLE PLAY I -
'มื้อเย็นแล้วหรือ'
โจลีนน์เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารเย็นทันพอที่จะได้ยินเรื่องชุดตัวเลข กับรหัสตัวหนังสือจากรูปภาพ หล่อนผงกหัวลงเล็กน้อยพร้อมแต้มรอยยิ้มใจดีไว้บนใบหน้าเป็นการทักทายเหล่าญาติ ๆ ที่อายุน้อยกว่า
"นั่น.. ฟังดูเหมือนภาษารัสเซียเลยนะ ว่าไหม?"
หล่อนเลือกทักทายออกไปด้วยประโยคนั้นกับรอยยิ้มที่ยังไม่เจือจางไป แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่เพื่อรับประทานอาหารมื้อเย็นร่วมกับคนอื่น ๆ |
|
|
|
Post by Daniel. on May 1, 2019 11:52:18 GMT 7
“Azul เหรอ.. สีฟ้า?” เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำคล้ายกำลังย่อยข้อมูลที่ถูกรับมาใหม่ คงไม่เสียหายที่จะลองดูรึเปล่านะ แต่เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นภาพของจริง คงจะเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เขาเชื่อใจอีกฝ่ายมากขนาดนั้น
“ฉันไม่เคยไปห้องศิลปะนั่นเลยน่ะ มัวแต่ยุ่งๆอยู่” เขาชี้แจง “คุณเพย์ตัน เป็นไปได้มั้ยถ้าผมจะขอเวลาว่างหลังมื้ออาหารของคุณวันนี้, ว่างรึเปล่า ผมมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”
|
|
karenxv
Karen
𝑲𝒂𝒓𝒆𝒏 𝑽𝒂𝒏𝒅𝒆𝒍𝒘𝒂𝒍 𝑳𝒐𝒑𝒆𝒛.
Posts: 58
|
Post by karenxv on May 1, 2019 12:00:57 GMT 7
"ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่า?" น้ำเสียงหวานเปรยขึ้นยามหย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ ต้องโทษบรรดาห้องหับภายในคฤหาสน์นี้ ถึงเธอจะย้ายเข้ามาอยู่หลายวันแล้วแต่เธอเองก็ยังคงไม่ชินกับมันอยู่ดี อาจต้องใช้เวลามากกว่านี้สักนิดเพื่อจำเส้นทางให้ได้กันหลงและมาช้าจนเกือบพลาดข้อมูลสำคัญ นัยน์ตาคู่สวยกวาดมองแวนเดอร์วัลหลายชีวิตในห้องนี้ก่อนมาหยุดที่หน้าพี่ชายของเธอ ริมฝีปากอิ่มเบ้ลงเล็กน้อยก่อนวกกลับมาสนใจอาหารตรงหน้า
เบาะแสทั้งหมดไหลเข้าสู่โสตประสาทขณะที่เธอกำลังจัดการเนื้อรมควันในจานเงียบๆ
|
|
|
|
Post by Payton on May 1, 2019 12:39:08 GMT 7
“ได้ครับ”
เขาตอบก่อนจะมองคนอื่นๆ ที่ไม่ได้ทำหน้าประหลาดใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่เหมือนกำลังคิดอะไรกันบางอย่าง คงไม่ได้มีแต่เขาที่เจออะไรแปลกๆสินะ สายตาคมเลื่อนไปเห็นหญิงสาวที่เขาเจอก่อนหน้านี้ในโรงจอดรถก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังติดเรื่องการประชุมกับเธอไว้วันนั้น
“นึกได้พอดี วันนั้นที่ถามผมว่าประชุมอะไรคืนก่อนที่.. ” เขาละคำว่า ‘คืนก่อนที่วิลเลียมจะตาย’ เอาไว้
“คร่าวๆ ก็คือ...” เพย์ตันเล่าสรุปทั้งเรื่องของที่หายไปและคงามเชื่อเรื่องคำสาปที่ตกทอดกันมา จนต้องนำทุกคนเข้ามาสู่บ้านหลังนี้
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on May 1, 2019 18:39:21 GMT 7
"5-7-11-12" รหัสตัวเลขประหลาดดึงความสนใจจากวิเวียนได้ไม่น้อย หล่อนชะงักฝีเท้าเพียงครู่ ก่อนเดินเนิบนาบเข้ามานั่งบนเก้าอี้ไม่ไกลไม่ใกล้จากวงสนทนา ก่อนรับฟังเรื่องราวไปพร้อมๆสมาชิกคนอื่น หลังทุกคนบอกเล่ามุมมองและเรื่องราวของตนจนจบ ก็เป็นตาหล่อนที่พูดขึ้นมาบ้างเรื่องหลอนๆที่พบเจอมากับตาจนทำกระจกแตกตอนเที่ยงคืน
"...ฉันก็เจออะไรบางอย่าง" แม้มันจะดูน่าเหลือเชื่อ แต่ ณ เวลานี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ภายในคฤหาสน์นี่ทั้งนั้น.. อ่อ รวมถึงเด็กโมโหร้ายที่พ่นคำพูดสาปแช่งสอดคล้องกับคำสาปประจำตระกูลที่อเล็กซิสเคยเอ่ยปากออกมานั่นอีก
|
|
|
|
Post by cain on May 2, 2019 0:14:17 GMT 7
จริงๆแล้วเธอกำลังอยู่ในภาวะค่อนข้างเบื่อเลยก็ได้ พอก้าวขาเข้าคฤหาสถ์ก็เหมือนเคราะห์ร้ายที่เธอไม่เคยเจอมาตั้งแต่เกิดจนถึง 23 มาเคาะประตูหน้าบ้านสาดทีเดียวจนทำให้เธอถึงกลับล้มหมอนนอนเสื่อ มือสองข้างเธอยกขึ้นมากอดอกฟังเรื่องราวเกี่ยวกับการประชุมเมื่อวานและการจากไปรวมถึงเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้น
ทำไมเป็นเธอคนเดียวทียังไม่เจออะไรเลยฟะ ทั้งคนทั้งผี
เด็กสาวหน้านิ่งเรียบคิดในใจ
|
|
|
|
Post by julian on May 2, 2019 0:20:36 GMT 7
ฟังเรื่องสยองจากหญิงสาวผอมบางคนนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็ได้แต่ขนลุก
หากว่าเขาหยิบเชิงเทียนลงไปด้วยในวันนั้น ก็คงจะเจอเหตุการณ์เดียวกันกับเจ้าหล่อน …แต่อย่างน้อยเธอก็ปลอดภัย และกระจกก็แตกไปแล้ว
ทุกอย่างคล้ายเครื่องช่วยยืนยันว่าสัญชาตญาณของเขาไม่ได้ผิดพลาดอะไร แต่ความโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่ทราบทำให้เขาเลี่ยงมันไปได้ทุกครั้ง
|
|
