|
Post by julian on Apr 28, 2019 0:03:45 GMT 7
28 April, 2019 06.22 PM.
อาร์เคดเกมส์… สิ่งที่จูเลียนไม่ได้แตะต้องมาเป็นเวลานานมากแล้ว นานเกือบชาติเศษๆ ได้
อาจจะเพราะความเบื่อหน่ายหรือความคิดถึงที่มีต่อทริสทาน สุนัขแสนรัก ที่ทำให้เขาอยากจะหาอะไรทำ หลังจากที่ชายหนุ่มตั้งรูปหน้าจอโทรศัพท์ให้เป็นรูปของทริสทานซึ่งผู้ดูแลสุนัขส่งมาให้เขาในวันนี้แล้ว เขาก็ปิดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ เดินเข้าโซนอาร์เคดไปโดยไม่คิดอะไรมาก
…โดยลืมไปว่าบางเกมมันต้องใช้คนเล่นสองคน
จูเลียนมองโต๊ะแอร์ฮ็อกกี้ตาละห้อย นึกเสียดายที่ไม่ได้ชวนใครสักคนมากับเขาด้วย
ตอนที่กำลังจะถอดใจและหันไปเล่นอย่างอื่นแทน ใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
ชายหนุ่มหันไปมองผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ จากการประชุมเมื่อวานทำให้เขาทราบชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้ “สายัณห์สวัสดิ์ เพย์ตัน คุณว่างพอจะเล่นกับผมสักเกมไหม?” เขาบุ้ยใบ้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า
|
|
|
Post by Payton on Apr 28, 2019 13:30:31 GMT 7
จากที่คิดว่าจะหาที่นอนเงียบๆ ขากลับพาตัวเองมายังห้องหนึ่งที่เรียงรายไปด้วยเกมส์หลากหลาย เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพบใครบางคนที่อยู่ก่อนแล้ว แถมอีกฝ่ายยังเอ่ยทักทายขึ้นมาก่อนเสียอีก เพย์ตันกำลังประมวลผลในสมองว่าผู้ชายตรงหน้านี้คือใคร แต่ช่างเถอะ เออๆออๆไว้ก่อนค่อยว่ากัน
"เอาสิครับ"
เสียงตอบไม่ได้มีความกระตือรือล้นเท่าไหร่ แต่ถ้าถามคนรู้จักกันจริง อาการแบบนี้ถือว่ากระตือรือล้นแล้ว
"เกมส์อะไรเหรอครับ"
|
|
|
Post by julian on Apr 29, 2019 10:28:58 GMT 7
เขาไม่ถือสาที่เด็กหนุ่มแสดงความไม่ใส่ใจออกมาทั้งในสีหน้าและน้ำเสียง ชายหนุ่มส่งไม้ตีให้อีกฝ่ายก่อนเดินอ้อมไปอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ ตอบไปสั้นๆ “แอร์ฮอกกี้”
คงไม่มีเด็กยุค 90 คนไหนที่ไม่เคยเล่นเกมนี้ จูเลียนเลยไม่ได้อธิบายกติกาอะไรเพิ่มเติม เขาเสียบปลั๊ก เปิดเครื่องก่อนจะหยิบลูกซึ่งอยู่ในโกลฝั่งเขาขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเสิร์ฟไปอีกฝั่งเมื่อเห็นว่าเพย์ตันพร้อมแล้ว
|
|