|
|
Post by Payton on Apr 26, 2019 23:25:26 GMT 7
สองคืนแล้วที่เพย์ตันเดินทางมาจากเวียนนา แม้ว่าครั้งนี้ความน่าเบื่อหน่ายคงลดลงบ้างจากเนื้อหาในจดหมายที่เขาได้อ่านก่อนหน้านี้ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เคยมีคนอยู่ไม่กี่คนในปีนี้กลับคึกคักเป็นพิเศษ ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นญาติกันทั้งนั้นถ้าให้เขาเดา แต่เนื่องจากเขาตื่นและเข้านอนไม่ค่อยตรงกับใครเท่าไหร่ จึงยังไม่ได้สอบถามอะไรมากนัก
เสียงเพลงจากสมาทโฟนในยามเช้าช่วยให้เขาผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าต่างๆ ได้เป็นอย่างดี อาหารเช้าบางส่วนที่ถือติดมาจากโต๊ะอาหารพร้อมแก้วกาแฟดำรสเข้มถูกวางอยู่บนโต้ะหน้าระเบียงใหญ่บนชั้นสอง สายตาคมกวาดมองต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างเคยชิน ก่อนจะได้ยินเสียงเดินของใครอีกคนอยู่ด้านหลัง ...เขาคงไม่ใช่เจ้าของพื้นที่คนเดียวแล้วสิ แม้เวลานี้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีนักในการสร้างสัมพันธไมตรีกับใครแต่ก็เอาเถอะ คิ้วหนาขมวดเพียงชั่วครู่ก่อนหันไปมองแล้วเอ่ยทัก
"สวัสดียามเช้าครับ คุณ..?"
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 26, 2019 23:33:26 GMT 7
ด้วยความที่ยังไม่ค่อยชินกับที่อยู่ใหม่ ห้องนอนใหม่ และเตียงใหม่ทำให้ฉันนอนไม่ค่อยจะหลับ แถมยังตื่นเช้าอีกต่างหาก ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็มีหวังได้สะลึมสะลือทั้งวันแน่ๆ ฉันก็เลยรีบลุกไปอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วก็ลงไปรับกาแฟจากคุณพ่อบ้านที่ครัวชั้นล่างก่อนจะกลับขึ้นมาที่ชั้นบนอีกครั้ง
กาแฟร้อนๆ ก็ต้องริมระเบียงสิ ถึงจะเข้ากันน่ะ
แต่พอฉันมาถึงจุดหมาย ก็พบว่ามีชายผู้หนึ่งจับจองพื้นที่ไปก่อนเสียแล้ว ในขณะที่กำลังลังเลใจอยู่นั้นเอง เขาก็ส่งเสียงทักขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันรินน์ค่ะ ไคอา รินน์ โรเวนสไตน์ รับกาแฟสักหน่อยไหมคะ”
ฉันแนะนำตัวด้วยชื่อเต็ม มือบางวางถาดของเหยือกที่บรรจุกาแฟร้อนเอาไว้ลงบนโต๊ะ
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 8:40:26 GMT 7
เด็กหนุ่มมองไปยังแก้วของตัวเองที่มีกาแฟอยู่เกือบเต็ม เขายิ้มขอบคุณ ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติเขาคงร่าเร่กว่านี้แต่ตอนนี้เขา... ง่วง
“ยังเหลือเต็มเลยครับ ไว้ค่อยเติมนะ ขอบคุณมาก”
เสียงตอบอย่างสุภาพปนขี้เล่นเริ่มฉายออกมา คนตรงหน้าต้องเป็นญาติทางใดสักทางนึงแน่ คงดีไม่น้อยถ้าเขาได้ทำความรู้จักกับใครบางคนก่อนที่จะถูกเรียกรวมตัว เรียกประชุมหรืออะไรเทือกนั้น อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนคุยเวลาเบื่อๆ ดูจากอายุแล้วหญิงสาวตรงหน้าคงอายุมากกว่าเขาแน่ๆ เพย์ตันลากเก้าอี้ออกพร้อมกับนั่งลงตรงกับจานของเขา ก่อนหยิบแอปเปิ้ลที่วางในจานมาเคี้ยวพลางเอ่ยถาม
“ผมถามตรงๆ เลยแล้วกัน พี่.. เป็นญาติทางไหนเหรอครับ”
เรียกพี่ไว้ก่อน ที่จริงอาจจะเป็นป้าน้าอา เขาก็ไม่รู้หรอก แต่ทุกซัมเมอร์ที่เขากลับมาที่นี่เขามั่นใจว่าไม่เคยเจอหน้าญาติสาวคนนี้เลยสักครั้ง
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 9:06:01 GMT 7
เด็กหนุ่มตรงหน้าเรียกขานฉันว่าพี่ คาดเดาแล้วเขาน่าจะอายุน้อยกว่าจริงๆนั่นแหละ มาวันแรกๆได้พบเพื่อนรุ่นน้องบ้างก็เป็นประสบการณ์ที่ไม่เลวเลย ฉันส่งยิ้มสุภาพเพื่อขออนุญาตเขาเล็กน้อย ก่อนจะหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ความทรงจำอันเลือนลางของฉันกำลังฉายภาพจางๆของผังตระกูล ยอมรับเลยว่าจำคนอื่นนอกสายไม่ได้เลย แต่สำหรับสายของตัวเองนั้น ฉันตั้งใจท่องจำมาเป็นอย่างดี เพราะว่าเผื่อมีใครถามยังไงล่ะ
"พี่มาจากสายของคุณตาเกล็นค่ะ เกล็น แวนเดอร์วัล คุณแม่ของพี่คือแอนนา ส่วนพี่ใช้นามสกุลของพ่อ ก็เลยไม่ใช่แวนเดอร์วัลน่ะค่ะ"
ฉันเอ่ยอธิบายอย่างแช่มช้า เพื่อให้เด็กหนุ่มสามารถทำความเข้าใจได้โดยง่าย
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 9:33:07 GMT 7
เพย์ตันทำหน้าคิดอยู่สักพัก เขาก็ไม่แม่นสายตระกูลอะไรนักหรอก เพราะว่าไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก สิ่งที่เขาจำได้คือพ่อของเขานามสกุลแวนเดอร์วัล ปู่ของเขาก็นามสกุลแวนเดอร์วัล
“ปู่ผมคือวินสตัน แวนเดอร์วัล” แล้วเขาก็ทำหน้าเหมือนคิดอะออก
“จริงสิ ผมลืมแนะนำตัวเลย ผมเพย์ตัน แวนเดอร์วัล ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“แบบนี้เราก็พี่น้องกันจริงๆ สิ”
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 9:41:13 GMT 7
ฉันพยายามนึกชื่อวินสตันอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนเขาจะเป็นต้นตระกูลแรกเทียบเท่ากับคุณตาเกล็นของฉัน
"ดูเหมือนว่า คุณปู่วินสตันของนาย กับคุณตาเกล็นของพี่ จะเป็นพี่น้องกัน แบบนี้เราก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันน่ะสิ"
มือบางทั้งคู่ถูกยกขึ้นตบเข้าหากันด้วยความดีใจ
"ตั้งแต่มาที่นี่ เจอแต่คนอายุมากกว่าหมดเลย พี่ก็เลยค่อนข้างจะเกร็ง ดีใจมากๆเลยล่ะ ที่ได้เจอนาย"
ฉันไม่อาจปิดซ่อนความยินดีภายในแววตาเอาไว้ได้จริงๆ
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 9:45:46 GMT 7
“ผมมาที่นี่ทุกปีเลยตอนซัมเมอร์ เบื่อจะแย่ ปกติผมเล่นดนตรีอยู่เวียนนานู่น”
ท่าทีเขาสบายๆ มากขึ้น เสื้อเชิ้ตสีขาวโปร่งพริ้วตามแรงลม เพย์ตันคิดถึงเสียงดนตรีจนตาของเขาเป็นประกาย แม้ที่นี่จะมีเครื่องดนตรีครบครัน แต่เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างเสมอ
“แต่ปีนี้ได้จดหมายแปลกๆ พี่ก็ได้ด้วยสินะ”
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 10:00:06 GMT 7
"ใช่เลยล่ะ"
ฉันหันขวับมามองใบหน้าของหนุ่มรุ่นน้องที่ข้างกายทันทีที่ได้ยินคำว่า จดหมายประหลาด
"แม่พี่ไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตระกูลให้ฟังเลยนะ เพิ่งมาเล่าตอนที่ได้รับจดหมายนี้นั่นแหละ พอดีแม่พี่ย้ายไปอยู่ที่อเมริกาน่ะ"
ฉันเองก็เริ่มมีท่าทีที่ผ่อนคลายมากขึ้นยามที่พูดคุยกับเพย์ตันเช่นกัน จึงสามารถเล่าเรื่องของตนเองไปได้อย่างไม่ติดขัดเลยแม้แต่น้อย มือบางยกเหยือกกาแฟขึ้นเทของเหลวสีน้ำตาลเข้มลงในถ้วยที่ว่างเปล่าของตนเองขณะเล่าเรื่องไปด้วย
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 10:32:23 GMT 7
“ที่นู่นเป็นไงบ้าง ดีไหมครับ”
เขาถามขึ้นเรื่อยๆ พลางหยิบของกินเข้าปาก แก้วกาแฟที่ไม่พร่องไปเท่าไหร่อีกสักพักคงเริ่มเย็นชืดแล้ว โดยไม่รอคำตอบ เด็กหนุ่มก็พูดต่อ
“ผมน่ะ อินกับพวกเพลงคลาสสิคค่อนข้างมาก ไว้มีโอกาสผมคงได้ไปหาประสบการณ์ที่อื่นบ้าง หวังว่านะ”
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 10:38:52 GMT 7
"มันขึ้นกับว่า นายเป็นคนแบบไหน ชอบการใช้ชีวิตแบบไหน"
ฉันเหลือบสายตาขึ้นจากถ้วยกาแฟในมือไปหาเพย์ตัน
"ถ้านายรักชีวิตคุณหนูอู้ฟู่ อยู่ในกรอบแบบนี่ พี่ขอบอกเลยว่าไม่เหมาะ"
เอ่ยบอกเขาทิ้งท้ายเอาไว้เป็นนัยยะให้เด็กหนุ่มลองคิดต่อเอาเอง แต่ถ้าถามตัวฉันน่ะนะ ถึงจะรักความสบาย แต่ถ้าให้อยู่ภายใต้กฎระเบียบ แล้วก็ต้องระมัดระวังกิริยามารยาทและการใช้ชีวิตมากขนาดนี้ล่ะก็ ขอกลับไปอยู่อย่างชาวบ้านแบบที่นั่นดีกว่า
"สำหรับเรื่องดนตรี ที่นั่นมีวัฒนธรรมที่หลากหลายจริงๆ ส่วนใหญ่จะเป็นร่วมสมัยแล้วล่ะนะ ไม่รู้ว่านายจะอินรึเปล่า"
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 10:50:36 GMT 7
“ชึ้นชื่อว่าดนตรี ผมว่ามันดีทั้งนั้นแหละ”
“อ่อ... แล้วถ้าพี่บอกว่าผมเป็นคุณหนูอู้ฟู่อะไรนั้น คงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ”
เขาพูดกลั้วหัวเราะเมื่อนึกภาพตัวเองเป็นคุณหนูน้อยในวังใหญ่ มันแทบจะตรงข้ามกับตัวเขาเลยด้วยซ้ำ
“ผมน่ะ ชอบความอิสระ สบายๆ อะไรก็ไม่คิดมากหรอก ถ้าไม่ติดเรื่องที่แม่ผมอยากให้มาอยู่บ้านของพ่อบ้าง ผมคงไม่โผล่มานั่งอยู่นี่”
แววตาเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงพ่อ พ่อที่เขาแทบจำไม่ได้ บ้านที่ควรจะอบอุ่นกลับเย็นชาหลังจากที่พ่อหายตัวไป จนแม่ต้องพาเขากลับไปบ้านตากับยายที่ออสเตรีย
“ว่าแต่พี่พักอยู่ห้องไหนนะ ชั้นบนหรือข้างล่าง”
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 11:42:26 GMT 7
เมื่อเด็กหนุ่มพูดถึงการรักความสบาย และความเป็นอิสระ ก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาทันที นั่นเป็นสิ่งที่ฉัน และแอนนา แม่ของฉันชอบมากเลยล่ะ มิเช่นนั้นเธอคงไม่พยายามจะที่หาทางชิงทุนออกมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเช่นนี้หรอก
"ถ้าอย่างนั้นเราคงเป็นคนประเภทเดียวกันแน่ๆ ห้องพักของพี่อยู่ชั้นบนจ้ะ ห้องในสุดทางเดินเลยล่ะ นายอยู่ พักอยู่ห้องไหน"
ความจริงฉันคุ้นๆว่าเหมือนจะได้ยินคำเตือนเกี่ยวกับเรื่องห้องพักและเรื่องการไว้วางใจคนในตระกูลอยู่บ้าง แต่เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ ฉันกลับรู้สึกว่า เด็กหนุ่มที่ชื่อเพย์ตันนี้ น่าเชื่อถือและไว้วางใจได้ ดังนั้น ฉันจึงเต็มใจที่จะบอกเขาโดยไม่ปิดบัง
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 13:00:50 GMT 7
"ผมเหรอ..."
เขาทำท่าคิดก่อนจะยกนิ้วขึ้นมานับทั้งสองข้างแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอยคำถามคนตรงหน้า
"ห้องชั้นล่างน่ะครับ น่าจะห้องเบอร์.. 7 มั้งครับ ถ้าจำไม่ผิด"
"ผมเอาไวโอลินที่ทำเองตัวล่าสุดมาด้วยนะ ว่างๆ พี่เข้ามาดูที่ห้องผมได้ อย่างเนียนเลย"
เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยแววตาภาคภูมิใจ ถ้าเป็นเรื่องดนตรีแล้วเขามักจะหลุดไปในภวังค์เสมอ แถมบางทีก็พาคนอื่นเข้าไปด้วยเสียอีก
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 27, 2019 18:54:44 GMT 7
"เห! นายเล่นไวโอลินงั้นเหรอ เอาสิๆ พี่ชักอยากจะฟังแล้วล่ะ"
พอเห็นเด็กหนุ่มมีท่าทีที่เป็นมิตรมากขึ้น ทั้งยังพูดสิ่งที่ตนเองก็สนใจอยู่เช่นกันออกมา ก็เลยทำให้ฉันอยากที่จะทำความรู้จักกับเขามากขึ้น มือบางค่อยๆรวบรวมถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่าใส่ลงในถาด แม้จะเรียกคุณพ่อบ้านให้มาช่วยเก็บได้ แต่ฉันก็ชอบทำทุกอย่างด้วยตนเองเหมือนตอนสมัยอยู่ที่อเมริกามากกว่า
"เดี๋ยวพี่เอาของพวกนี้ลงไปเก็บก่อน เจอกันอีกรอบที่ไหนดี"
|
|
|
|
Post by Payton on Apr 27, 2019 20:27:39 GMT 7
แทนคำตอบ เด็กหนุ่มยกโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาก่อนจะเอียงไปเอียงมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฎขึ้น เขากดปิดเพลงที่กำลังเล่นอยู่พลางมองอีกคนเก็บกวาดอาหารที่เพิ่งกินตรงหน้าไปวางในถาดเรียบร้อย เขาค่อยยื่นโทรศัพท์ที่ปลดล็อคแล้วของตัวเองไปให้ เพย์ตันอยากจะขอช่องทางติดต่อพี่สาวคนนี้ไว้มากกว่า ดีเหมือนกันอย่างน้อยอาจจะช่วยให้ชีวิตสองเดือนต่อจากนี้อาจจะไม่น่าเบื่อตายไปเสียก่อน
"ขอคอนแท็คไว้แล้วกันครับ เดี๋ยวค่อยนัดกันใหม่"
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on Apr 28, 2019 12:54:51 GMT 7
มือบางยื่นออกไปรับโทรศัพท์มาจากหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนจะกดเบอร์ของตัวเองลงไป แล้วก็กดโทรออกเพื่อให้สายเข้ามายังเครื่องตัวเองอีกด้วย
"สำหรับโปรแกรมแชท นายใช้เบอร์พี่แอดมาได้เลยนะ ไว้มาคุยเล่นกันอีก พี่ไปก่อนนะ"
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ฉันส่งยิ้มทิ้งท้ายให้กับเขาก่อนที่จะออกเดินลงไปยังชั้นล่าง
·.·´¯`·.·★ END ★·.·´¯`·.·★
|
|
