WILLIAM x VANDERWAL ; 27-04-19 ประชุมลับภายในตระกูล

ทั้งห้องเข้าสู่สภาวะเงียบกริบกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจของคนข้างกายเมื่อชายชราบนรถเข็นเข้ามาภายในห้องโดยมีคุณพ่อบ้านตามมารับใช้ไม่ห่างกาย ประมุขของบ้านช่างดูน่าเกรงขามถึงแม้ว่ากำลังจะถดถอยลงแล้วก็ตาม เธอและบรรดาเครือญาติทั้งหลายตั้งใจฟังอีกฝ่ายกล่าวขึ้น

คาเรนรู้สึกขยาดเล็กน้อยเมื่อแก้วไวน์ทรงสูงที่บรรจุน้ำสีเข้มยื่นมาทางเธอ มือบางรับไว้อย่างปฏิเสธไม่ได้ก่อนแสร้งยกขึ้นจิบ เพียงแค่แสร้งเท่านั้น เธอจำเป็นต้องใช้ทักษะระแวดระวังนับตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในคฤหาสน์นี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้.. จริงไหม?

เทียร่ามูลค่าหนึ่งพันล้านดอลล่าร์ดังเข้าโสตประสาท เธอจับจ้องภาพอันงดงามของอัญมณีที่ชายชราว่า ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ 

"..!?" เสียงไอโขลกดังขึ้นและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด สีหน้าแตกตื่นเกิดขึ้นพร้อมความตกใจของทุกชีวิตภายในห้องแห่งนี้ วิลเลี่ยม แวนเดอร์วัลแทบล้มจากรถเข็นหากไม่ได้มือของคุณพ่อบ้านช่วยไว้ คาเรนผุดลุกขึ้น เพย์ตัน เด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเธอวิ่งออกไปเรียกหมอประจำคฤหาสน์ตามคำสั่ง ส่วนดาเนียลพี่ชายของเธอถูกขอให้ช่วยพยุงร่างชายชราออกจากห้องไป 

"นี่มันเรื่องบ้าอะไร?" ความโกลาหลเมื่อครู่สร้างความตกใจจนเธอไม่สามารถนั่งลงได้อีก แว่บหนึ่งคำสาปที่ชายชราเล่าเข้ามาในหัวเธอราวกับฉายภาพซ้อน "ตลกน่า.." เธอไม่ใช่พวกที่จะเชื่อในคำสาปหรือภูติผี เรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น เธอเชื่อแบบนั้น

ความอลหม่านเกิดขึ้นและจบลงว่องไวราวกับพายุ เหลือทิ้งไว้เพียงเสี้ยวส่วนกระจัดกระจายของความรู้สึกคนในห้อง เขาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ลามออกมา เชื่อมต่อทุกคนไว้ด้วยความรู้สึกแบบเดียวกัน

อเล็กซิสถอยเท้ากลับมายืนที่มุมหนึ่งของห้องเพื่อไม่ให้เกะกะ เขายอมรับว่าทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันตอนที่เห็นวิลเลียมล้มลงไป นึกชื่นชมความว่องไวเด็ดขาดของพ่อบ้านอยู่ในใจ

นัยน์ตาสีฟ้าจัดมองตามแผ่นหลังของเวสท์ที่เข็นรถออกไปเป็นคนสุดท้าย ทุกคนในห้องยังคงยืนอยู่ที่เดิมราวกับหุ่นขี้ผึ้ง ไม่มีใครพูดอะไร สุดท้าย จึงเป็นเขาที่ทำลายบรรยากาศนั้นลงด้วยการเดินออกมาจากห้อง ครุ่นคิดถึงเรื่องเพชรดวงตานางฟ้า และคำสาปที่ว่ายเวียนอยู่รอบกายสายเลือดของแวนเดอวัล มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เขาไม่รู้ แต่ถ้าถามเขา เด็กหนุ่มวัยยี่สิบกว่ายังมองว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระของคนเฒ่าคนแก่เท่านั้นเอง

ฝีเท้าเนิบช้าของอเล็กซิสที่กำลังจะก้าวขึ้นชั้นสองเพื่อกลับห้องของตนหยุดชะงัก ก่อนจะหมุนเปลี่ยนทิศไปยังชั้นล่างสุดของคฤหาสน์แทน

เขาคงต้องไป เยี่ยมเยียน ใครบางคนเสียหน่อย