|
|
Post by JORDAN on Apr 24, 2019 21:49:37 GMT 7
[ JORDAN X VIVIAN ]
; 26.O4.19— Once Upon a Time
อาจจะเป็นเพราะความทรงจำเก่าเก็บตั้งแต่สมัยเด็กนำพาให้จอร์แดนมายังเล้านจ์ชั้นล่างสุดของตัวคฤหาสน์ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมในภาพจำทุกประการ
โซฟาหนังบุนวมตรงนั้น เครื่องเล่นแผ่นเสียงทองเหลืองตรงนี้ เดินไปอีกนิดจะเป็นโต๊ะไม้ที่บรรดาพวกผู้ใหญ่เล่นโปกเกอร์กันเฮฮา
บางครั้งมันช่างดูเลือนลาง แต่บางครั้งจอร์แดนกลับพบว่ามันชัดเจนราวกับเป็นเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อชั่วโมงยามที่แล้วมา
รูดปลายนิ้วไล้ไปตามแนวขอบมุมของตัวเคาเตอร์บาร์ไม้ขัดมัน พึ่งพอใจที่ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นติดกลับมา คุณพ่อบ้านดูแลที่แห่งนี้ดีเกินไปจริงๆ
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเพลินไปกับการพินิจการเปลี่ยนแปลงอันเล็กน้อยทั้งหมดของคฤหาสน์ การปรากฏตัวของผู้มาใหม่เกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ
เช่นเดียวกับการไหลผ่านของสายน้ำ สุ้มเสียงอ่อนหวานเอื้อนเอ่ยขออภัยก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายก่อนเสียอีก
เรียกให้ใบหน้าคมคร้ามของชายหนุ่มหันกลับไปมองร่างบอบบาง และเหมือนทุกครั้งรอยยิ้มจางคลี่เต็มใบหน้า
"สวัสดีครับ"
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 27, 2019 13:06:53 GMT 7
ปลายเท้าบนรองเท้าสลิปเปอร์สีอ่อนแตะลงบนบันไดคั่นสุดท้ายพอดีเมื่อเจ้าของน้ำเสียงทุ่มนุ่มเอ่ยทักทาย เสียงก้าวเดินของหล่อนยังคงแผ่วเบาแม้ภายในห้องจะไร้ซึ่งเสียงอื่นใด
"หวังว่าฉันจะไม่ได้มารบกวนเวลาส่วนตัวของคุณนะคะ" รอยยิ้มอ่อนหวานแต่งแต้มลงบนดวงหน้าสวยขณะริมฝีปากขยับเป็นคำพูดตอบกลับ "วิเวียน่า แวนเดอร์วัล เปอร์ตี ค่ะ, เราเจอกันแล้วที่โต๊ะอาหารเช้าวันนี้"
|
|
|
|
Post by JORDAN on Apr 27, 2019 14:10:50 GMT 7
แน่นอนว่าจอร์แดนจดจำใบหน้าหวานติดซีดเซียวของอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำ หล่อนมักพูดน้อย เสียงเบา กินช้า --
ทุกการเคลื่อนไหวของวิเวียน่าเชื่องช้าราวกับต้องคิดพิเคราะห์ใคร่ครวญให้ถี่ถ้วนก่อนจะขยับไหว
เป็นเหมือนภาพทับซ้อนชวนให้นึกถึงคนไกลที่มักจะทำอะไรไม่ค่อยคนทันคนอื่นในบ้านสักเท่าไหร่
"หวังว่าฉันจะไม่ได้มารบกวนเวลาส่วนตัวของคุณนะคะ"
"ไม่เลยครับ ยินดีเป็นอย่างมากถ้าจะมีใครสักคนมานั่งร่วมด้วย" มุมปากยิ้มแย้มก่อนเอ่ยตอบในคำถามที่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะกังวลไม่น้อย
มือใหญ่ผายออกด้วยท่าทีเชื้อเชิญ "จอร์แดน, จอร์แดน แวนเดอร์วัลครับคุณวิเวียนน่า"
แนะนำตัวพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ ยื่นมืออกไปรับมือน้อยที่ยื่นออกมาจับทักทายตามมารยาท เมื่อเอ่ยคำว่า ยินดีที่ได้รู้จัก จบ
ปล่อยช่วงเวลาเพียงนิดทิ้งว่างไว้ก่อนเอ่ยต่อ "อันที่จริงเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้-- เมื่อนานมาแล้ว ถ้าหากคุณยังจำงานจัดแสดงภาพเขียนที่กรุงเวียนนาได้"
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 27, 2019 15:03:58 GMT 7
ถ้อยคำถัดมาของคนตรงหน้าเรียกรอยฉงนปรากฎขึ้นในแววตาคู่สวย จอร์แดน แวนเดอร์วัล... กรุงเวียนนาอย่างนั้นหรือ ไล่ให้หวนกลับไปในอดีตเมื่อหลายปีก่อน งานจัดแสดงภาพเขียนการกุศลที่รวบรวมงานศิลปะจากจิตรกรนับร้อยมาไว้ที่เดียวกัน-- รวมถึงภาพวาดสีน้ำมันของวิสเปอร์เธียร์ ความทรงจำอันเลือนลางคล้ายปรากฎขึ้นทีละน้อย ตรงจุดแสดงภาพวาดที่ไม่ได้มีไว้สำหรับขายชิ้นนั้นของหล่อน มีชายหนุ่มเยาว์วัยกำลังนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าสตรีวัยกลางคนร่างผอมบางบนรถเข็น ฝ่ามือแห้งเหี่ยวถูกกอบกุมไว้หลวมๆ ความอบอุ่นและรักใคร่ช่างฉายชัดในแววตาคู่คม ชัดเสียจนเรียกให้คนมองรู้สึกอยากแต่งแต้มภาพนั้นขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น มันทำให้หล่อนโหยหาคำว่าครอบครัวอย่างช่วยไม่ได้ และเป็นอีกเหตุผลที่หล่อนตกลงยอมขายภาพวาดชิ้นนั้นให้กับพวกเขา
"คุณชาร์ลี... คุณจอร์แดน..." รอยยิ้มแสนสุภาพที่หนุ่มน้อยในวันนั้นส่งให้ยามหล่อนก้าวเดินเข้าไปใกล้ซ้อนทับเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกันกับบุรุษเบื้องหน้าหล่อนไม่มีผิดเพี้ยน "ตายจริง ให้อภัยกับความหลงลืมของฉันเถิดค่ะ" หล่อนขอลุแก่โทษด้วยน้ำเสียงหวานที่อ่อนลง "เวลาผ่านไปหลายปีมากทีเดียว ไม่คิดว่าเราจะได้พบเจอกันอีกใน... รูปแบบนี้"
|
|
