|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 24, 2019 21:06:14 GMT 7
ร่างบอบบางกำลังถือหนังสือเล่มหนาไว้ในมือขณะเดินผ่านมายังห้องนั่งเล่น คราแรกหล่อนคิดจะตรงกลับเข้าห้องพักของตนหากไม่ใช่เพราะปรายหางตาพบเห็นชายหนุ่มร่างสูงคนนึงยืนมองภาพวาดสีน้ำมันบนฝาผนังเหนือเตาผิงอยู่— ภาพที่หล่อนเป็นคนวาดเมื่อหลายปีก่อน ไม่คิดเช่นกันว่ามันจะถูกซื้อโดยคนตระกูลแวนเดอร์วัลเช่นนี้
"...ฉันเห็นคุณจ้องมันอยู่นานเชียว ชอบหรือคะ ภาพนี้"
น้ำเสียงหวานใสราวระฆังแก้วเอ่ยเริ่มบทสนทนา วิเวียน่าขยับก้าวไปยืนข้างๆ เว้นระยะไม่มากไม่น้อยเกินไป รอยยิ้มอ่อนโยนถูกประดับบนใบหน้าสวย
|
|
|
|
Post by Daniel. on Apr 25, 2019 23:35:28 GMT 7
นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองหญิงสาวที่ย่างเท้าเข้ามายืนใกล้พลางเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน ก่อนที่จะเงยศรีษะเลื่อนสบสายตากับผืนผ้าใบที่ถูกแต่งแต้มร่องรอยสีสันตามเดิม, รอยฝีแปรงซ้อนทับกันก่อให้เกิดรายละเอียดปรานีตลงทับ ความสวยงามและเรียบง่ายอาจจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ภาพสีน้ำมันผืนนี้สามารถดึงดูดสายตาของชายนักธุรกิจได้อย่างง่ายดายและไม่เหลือบ่ากว่าแรง
"..ปกติฉันไม่ใช่พวกชอบเสพศิลป์เลยไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่คิดว่าน่าจะอย่างนั้น" เขาตอบก่อนจะละสายตาลงมาจากผลงานศิลปะ หลุบมองหญิงสาวข้างๆที่ยังมีรอยยิ้มอ่อนหวานวาดทาบนริมฝีปาก ดาเนียลย้อนคืนเธอด้วยคำถามเช่นเดียวกัน "คุณล่ะ ชอบอะไรแบบนี้หรือเปล่า งานศิลป์น่ะ"
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 27, 2019 12:45:46 GMT 7
หล่อนไม่ได้ตอบในทันที หากเลือกที่จะผินใบหน้ากลับไปมองรูปวาดสีน้ำมันเหนือเตาผิงนั้นอีกครั้ง หลายปีแล้วที่หล่อนไม่ได้เห็นมัน--ราวสิบปีเห็นจะได้ งานศิลปะชิ้นแรกๆที่เต็มไปด้วยความเรียบง่าย ไม่ยุ่งเหยิงเข้าใจยากดั่งเช่นปัจจุบัน อาจเป็นเพราะวัยวุฒิและประสบการณ์ที่สั่งสมมาเรื่อยๆ เปลี่ยนจากเด็กสาวในวัยวานกลายเป็นหญิงสาวในวันนี้... หล่อนไม่สามารถกลับไปวาดภาพที่เรียบง่ายแบบเดิมได้อีก ไม่อีกแล้ว
"ฉันเสพติดมันมาตลอดค่ะ... ตั้งแต่จำความได้ การละเลงพู่กันลงบนผืนผ้าสักใบมันน่าหลงใหลมานานแล้ว" ประโยคหลังคล้ายจะพูดกับตัวเองมากกว่า วิเวียน่ากระพริบตาไล่ห้วงความทรงจำเก่าๆเก็บลงไป มุมปากยกยิ้มขึ้นอีกนิดยามหันกลับมาหาคนข้างกาย "แย่จริง เสียมารยาทไปเสียได้ ขอโทษด้วยนะคะ.. ฉัน วิเวียน่า แวนเดอร์วัล เปอร์ตี, ยินดีที่ได้พบกันค่ะ" ฝ่ามือขาวซีดถูกยื่นออกมาเชิงทักทาย
|
|
|
|
Post by Daniel. on Apr 27, 2019 22:09:48 GMT 7
“ดาเนียล โลเปซ” เขาพยักหน้านิดหน่อยก่อนที่จะเอื้อมจับมือเธอ จะบีบมันเบาๆเป็นเชิงทักทายตามนิสัยที่มักจะทำแบบนี้ขณะที่จบการเซ็นสัญญาต่างๆ, รวดเร็วราวสายลมผ่าน ไม่ฉกฉวยโอกาสล่วงเกินเธอมากกว่านั้น
“ผมไม่ได้ใช้แวนเดอร์วัลเป็นนามสกุล แต่มาจากฝั่งแม่น่ะ” เขาตัดสินใจเอ่ยขยายความ เมื่อเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์บ้านแวนเดอร์วัล การไม่มีนามนี้ห้อยท้ายชื่อกลับฟังดูกระอักกระอ่วนไปหน่อยในความรู้สึกของดาเนียล “รู้สึกแปลกดีที่จู่ๆก็มีญาติเพิ่มขึ้นมาชนิดผิดหูผิดตา ความจริงที่เราต่างมีรากเหง้าเดียวกันไม่มีวันเปลี่ยน..”
ดาเนียลรู้ตัวว่าบทสนทนาคล้ายกำลังเบนเข้าสู่เรื่องยุ่งยาก พยายามปรับน้ำเสียงทุ้มให้ผ่อนคลายลง คงจะเป็นเรื่องที่ดีที่จะผูกมิตรกับผู้อื่นเอาไว้บ้าง มุมปากเหยียดยิ้มขึ้นเบาบางมอบให้
“..อืม ดูเหมือนคุณจะหลงรักพวกมันมากกว่านะ, งานอดิเรกหรือว่าอาชีพหลักล่ะครับ คุณเปอร์ตี”
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 27, 2019 23:49:27 GMT 7
วิเวียน่าพยักหน้าน้อยๆให้กับคำขยายความของอีกฝ่าย แม้กระทั่งประโยคหลังแม้ท้ายคำจะถูกตัดทอนไปหล่อนก็ยังอดเห็นด้วยไม่ได้อยู่--มันแปลกพิลึกจริงๆเสียด้วย
เมื่อชายหนุ่มส่งยิ้มให้เบาบาง คนมีมารยาทอย่างหล่อนจะตัดรอนการผูกมิตรครั้งนี้ได้อย่างไร มุมปากแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนคืนกลับ "ไม่ขอปฏิเสธค่ะคุณโลเปซ" เสียงหัวเราะใสราวระฆังแก้วดังขึ้นแผ่วเบาช่วยคลายให้บรรยากาศของคนแปลกหน้าสายเลือดเดียวกันผ่อนลงซะหน่อย "ฉันหลงรักมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลยเชียว อยากใช้ทั้งคำว่างานอดิเรกและอาชีพค่ะ เพราะฉันชอบที่จะทำและได้ผลประโยชน์จากสิ่งนั้นด้วยเช่นกัน"
"ว่าแต่คุณเถิดค่ะ ให้ฉันเดา.." หล่อนถามกลับ เอนใบหน้าเล็กน้อยขณะสังเกตบุคลิกและสูทตัดเย็บอย่างดีที่อีกฝ่ายสวมใส่ "นักธุรกิจ?" ด้วยความสัตย์จริง หล่อนก็แค่เพียงคาดเดากว้างๆไว้ก่อน ถูกหรือผิดไม่ใช่เรื่องสำคัญ
|
|
