VIVIAN x KAREN ; 24.O4.19 — Her

'ตุ่บ!'

เสียงคล้ายกับของหล่นและตามด้วยอะไรสักอย่างที่ไม่เบานักดังขึ้นกระทบพื้นกระเบื้องขัดเงา คาเรนสะดุ้งตกใจก่อนปิดหน้าหนังสือเล่มหนาในมือ คำถามพลันขึ้นในหัว

'เสียงอะไร?' เธอโผล่หน้าออกจากชั้นหนังสือด้านในสุดเพื่อกวาดสายตาดูว่ามีใครอยู่ในห้องนี้อีกหรือเปล่านอกจากเธอแต่แล้ว .. กลับพบแต่ความว่างเปล่า ชั้นหนังสือในนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ชั้นสองชั้นเสียด้วยสิ หรือว่า ..

"บ้าน่า .. เพ้อเจ้อ" ตำหนิตัวเองเมื่อความคิดแปลกประหลาดผุดขึ้น จะว่าไปที่นี่เมื่อตะวันคล้อยต่ำลงก็ดูวังเวงใช่เล่น ไหนจะพวกข้าวของเครื่องประดับโบราณคร่ำครึหลายชิ้นที่เธอเห็นตั้งแต่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์นั่นอีก ศีรษะเล็กสะบัดไล่ความคิดในหัวออกพร้อมสลิปเปอร์สีครีมก้าวไปตามทางเดิน

พ่นลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเจอตัวการเสียได้ คาเรนรวบผมยาวขึ้นสูงแล้วมัดไว้ด้วยหนังยางสีอ่อนก่อนตรงเข้าไปหาผู้มาใหม่ไม่คุ้นหน้า "ลุกไหวหรือเปล่า?" ถามออกไปแบบนั้นแต่แขนเรียวทั้งสองสอดรั้งใต้รักแร้อีกฝ่ายแล้วพยุงขึ้นเสียแล้ว "นั่งเก้าอี้ตรงนี้ก่อนนะคะ"

ก้มหยิบหนังสือเจ้าปัญหาที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นก่อนยื่นส่งให้หญิงสาวตรงหน้า ริมฝีปากสีซีดไร้การแต่งแต้มเหยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างเป็นมิตร 

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ใช่คนไร้น้ำใจขนาดที่เห็นใครสักคนล้มอยู่ตรงหน้าแล้วจะเพิกเฉย" คาเรนหย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามอีกฝ่าย "ฉันคาเรน คาเรน แวนเดอร์วัล โลเปซ" เอื้อนเอ่ยชื่อเสียงเรียงนามเพื่อทำความรู้จัก หากเธอได้รู้จักใครสักคนในคฤหาสน์แห่งนี้น่าจะเป็นผลดีกว่าการที่ต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางคนแปลกหน้าอีกหลายชีวิต