|
|
Post by Daniel. on May 3, 2019 20:26:57 GMT 7
“เฮ้” ดาเนียลเอ่ยทักทั้งสองคนขณะเดินเข้ามาใกล้ ชั้นฝั่งตะวันออกไม่ใช่ชั้นที่เขาหาก็จริง, แต่เหมือนทั้งสองคนจะตามหาหนังสือเล่มเดียวกับเขาอยู่ ประหลาดชะมัด เขาเอ่ยต่อทั้งที่ปลายจมูกและนัยน์ตายังขึ้นสีแดงก่ำ “บังเอิญจัง ฉันเองก็กำลังตามหาหนังสือเล่มนั้นอยู่พอดี..”
สายตากวาดพินิจชายหนุ่มทั้งสองคล้ายกำลังสงสัย มันต้องมีอะไรเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้แน่ ไปรู้อะไรมากันนะ
“ฉันเห็นว่ามีจดหมายเขียนเอาไว้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยกำลังหาอยู่” นิ้วมือชี้ไปยังหนังสือต้นเรื่อง “แปลกดีนะที่พวกนายกำลังหาเล่มเดียวกัน”
|
|
|
|
Post by Admin on May 3, 2019 21:24:37 GMT 7
รอยยิ้มที่มักจะคลี่เต็มใบหน้าของชายหนุ่มในเวลานี้แห้งแล้งเต็มที
มันเหมือนตลกร้ายเรื่องนึงที่ไม่ได้ชวนหัวเลยสักนิด ใครจะมีใจอ่านหนังสือในเวลานี้
"คงจะมาเพราะจดหมายที่ล็อกเกอร์สินะครับ จะเป็นผู้คอยรับไว้—ไม่ให้ใครร่วงหล่น"
ผลงานชิ้นเอกของ เจ.ดี. ซาลินเจอร์ เรื่องราวของ "โฮลเดน คอลฟีลด์"
หนุ่มน้อยที่เบื่อหน่ายกับสังคมซึ่งมีแต่เรื่องเสแสร้ง กับชีวิตแทบจะร่วงหล่นไปสู่จุดต่ำสุดของชีวิต
"คฤหาสน์ประหลาด"
ประโยคสุดท้ายดูเหมือนจอร์แดนจะพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับอีกฝ่าย
แตะหน้าปกหนังสือให้เปิดออก พร้อมเรียกให้อีกคนเข้ามาดูใกล้ๆ "มาอ่านด้วยกันเถอะครับ"
ภายในหนังสือเล่มนั้น คุณพบกับจดหมายอีกหนึ่งฉบับ
พวกเขาทำเรื่องโหดร้ายเกินกว่าที่เราจะคาดคิด ฉันหมายถึง บนโลกใบนี้ยังมีมนุษย์ที่ทำกับมนุษย์ด้วยกันแบบนี้จริงๆ หรือ? ฉันเล่าไปเธอคงไม่เชื่อแน่ แต่ฉันจะพยายาม
เธอจำเย็นวันนั้นที่ทั้งคฤหาสน์ไฟดับได้หรือเปล่า ฉันและคุณบาร์ธกำลังเฝ้าท่านลอร์ดวิลเลียมรับมื้อเย็นของท่านอยู่ในห้องทานอาหารเย็น แต่จู่ๆ ไฟฟ้าก็ขัดข้อง ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจากเชิงเทียนในมือของคุณบาร์ธเท่านั้นที่ส่องสว่างอยู่ ลอร์ดวิลเลียมจู่ๆ ก็บอกว่าต้องการพักผ่อนแล้ว จะหน้าที่ใครเสียอีกล่ะที่ต้องเป็นคนไปดูคัตเอ้าท์ไฟ ในเมื่อคุณบาร์ธไม่ยอมให้ใครเฉียดเข้าใกล้ห้องของลอร์ดวิลเลย
ฉันเดินลงไปทางห้องใต้ดิน (มันมีรหัสในการไขเข้าไปในนั้นด้วย แต่คงบอกเธอไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป) มันมืดและเย็นยะเยือกไม่ต่างจากห้องเก็บไวน์ในคฤหาสน์เลย ทุกครั้งที่ฝนตกน้ำจะท่วมห้องใต้ดินเสมอ ดังนั้น คุณบาร์ธเลยไม่ยอมยกกุญแจสำหรับประตูใหญ่บานนั้นให้แก่ฉัน แต่โชคดี (ฉันคงจะดูแย่มาก ถ้าคิดแบบนี้ แต่มันก็จริงนี่นา) ที่ลอร์ดวิลอาการกำเริบขึ้นมาเสียเฉยๆ จนคุณบาร์ธเผลอยกกุญแจให้ฉันทั้งพวง แล้วเธอคงจะเดาออกว่าฉันทำอะไรบ้างตอนที่เดินลงไปในนั้น ถัดจากห้องสวิตช์ไฟจะเป็นประตูบานใหญ่ที่ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ แต่พอฉัน-----
ครืน!!!
พรึ่บ!!!
จู่ๆ ไฟในห้องสมุดก็ดับ และคงจะไม่ใช่แค่ในห้องสมุด ดูเหมือนไฟทั่วทั้งคฤหาสน์จะพร้อมใจกันดับพร้อมกับเสียงฟ้าสะเทือนเลือนลั่น ฝนห่าใหญ่ตกลงมาแบบไม่มีเค้าลางมาก่อน[ไฟดับ กรุณาลงไปซ่อมไฟยังห้องใต้ดิน]
โรลเพลย์เพื่อใช้ไฟจากโทรศัพท์อ่านจดหมายต่อ
|
|
|
|
Post by julian on May 3, 2019 21:33:46 GMT 7
มือเขาคงจะไวที่สุด จูเลียนเลยเป็นคนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องจดหมายในมือของจอร์แดน แสงไฟจากโทรศัพท์ในแอพพลิเคชันไฟฉายทำให้พวกเขาอ่านจดหมายต่อไปได้อย่างไม่ลำบากอะไร
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on May 3, 2019 21:38:02 GMT 7
“กระ....”
ฉันกำลังจะกรี๊ดอยู่แล้ว แต่โชคดีสุดๆเลยที่ปิดปากของตัวเองเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นล่ะ ผู้ไม่ประสงค์ดี ได้รับรู้ถึงตำแหน่งของฉันแน่ๆ
เพื่อนๆและญาติๆท่านอื่นๆเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉาย ฉันเองก็ร่วมด้วยช่วยอีกแรง ก่อนจะขยับไปยืนรวมใกล้ๆกับคนอื่นๆภายในแสงสว่าง แหม ก็ฉันกลัวนี่!
|
|
|
|
Post by 𝑨𝒍𝒆𝒙𝒊𝒔 on May 3, 2019 21:41:08 GMT 7
เวรชิบ มาดับอะไรตอนนี้
อเล็กซิสบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย เพราะล็อกเกอร์ตรงหน้าเขายังเปิดไม่ออก แถมผู้หญิงคนนี้ก็ดูเครียดกับมันพอตัว "เราเข้าไปข้างในก่อนเหอะ ไม่รู้คนอื่นเค้าอยู่ไหนกันตอนนี้" เธอพยักหน้าเออออตามผม แม้ผมจะรู้สึกว่าเธอยังกังวลอยู่กับล้อกเกอร์นั่นไม่น้อย แต่เขาคิดว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างอื่นมากกว่าเปิดล็อกเกอร์นั่น
ร่างสูงเดินนำอีกฝ่ายมาที่ห้องสมุดใหญ่ ดูเหมือนจะมีคนอยู่ที่นี่ก่อนแล้วเพราะเขาเห็นไฟส่องออกมาตั้งแต่อยู่ข้างนอกนั่น อเล็กซิสหยิบมือถือของเขาขึ้นมาบ้างแล้วเปิดไฟฉายเพื่อส่องไปทางที่มีคนยืนอยู่ "ทำอะไรกันอยู่หรอครับ"
|
|
|
|
Post by JORDAN on May 3, 2019 21:45:21 GMT 7
เสียงทุ้มนึงดังขึ้นเรียกให้คนทั้งสองหันกลับไปยังที่มาของต้นเสียง อีกหนึ่งแวนเดอวัลที่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันแต่ก็เปี่ยมล้มไปด้วยสายเลือดแวนเดอวัล
ดาเนียล โลเปซ แต่แปลกที่ไม่ยักจะเห็นน้องสาวของเขาติดตามมาด้วย ชายหนุ่มปัดตกความคิดออกไป พลางค้อมศีรษะลงเชิงทักทายตอบกลับ
“บังเอิญจัง ฉันเองก็กำลังตามหาหนังสือเล่มนั้นอยู่พอดี..”
แปลก-- แต่กระนั้นจอร์แดนก็ยังคงยิ้ม ยิ้มแม้ว่าสัญชาตญาณในอกจะกรีดร้องว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วก็ตาม หางตาเหลือบมองคนข้างตัว
ลามกวาดไปถึงหญิงสาวผู้อยู่อีกฟากของชั้นวางหนังสือ ก่อนจะวกกลับมาที่ผู้มาใหม่
“ฉันเห็นว่ามีจดหมายเขียนเอาไว้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยกำลังหาอยู่---แปลกดีนะที่พวกนายกำลังหาเล่มเดียวกัน”
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เรามาอ่านพร้อมกันทั้ง 4 คนเลยดีไหมครับ?" รั้งรอจนกระทั่งวิเวียนเดินมาประกบข้าง
มันออกจะเป็นภาพตลกไปเสียหน่อยกับชายร่างโต 3 คนและอีกหนึ่งหญิงสาวผู้บอบบางยืนล้อมรอบหนังสือเล่มเดียว
กระดาษแผ่นเล็กสีน้ำตาลอ่อนดูเก่าเก็บ หนังสือเล่มนั้นไม่มีใครสนใจอีกแล้ว เขากวาดตามองคนที่เหลือก่อนจะเริ่มอ่านออกเสียง
จอร์แดนรู้สึกถึงเหงื่อกาฬซึมผ่านแผ่นหลังกว้าง กระแอมไล่น้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ความหวาดกลัวบางประการค่อยๆ กลืนกินในทุกบรรทัดที่เขาไล่อ่าน
เสียงฟ้าร้องคำราม พร้อมๆ กับที่ไฟในห้องสมุดใหญ่ดับลง จอร์แดนแหงนหน้าขึ้นมองเพดานอย่างตื่นตระหนก
ทั้งๆ ที่สิ่งแรกควรจะทำคือทำให้ไฟทั้งบ้านกลับมาสว่าง แต่ความอยากรู้อยากเห็นผลักให้มือใหญ่ล้วงหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นส่องไฟ
เพื่ออ่านข้อความในจดหมายที่เหลือต่อ
|
|
|
|
Post by cain on May 3, 2019 22:09:52 GMT 7
หญิงสาวใบหน้าเรียบเฉยที่ยืนแอบฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรี่ตาลงใช้ความคิดอีกครั้ง เธอเดินออกมาร่วมวงบทสนทนาหลังจากไฟดับอย่างแนบเนียน เธอแสร้งทำหน้าตกใจก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นกันนะ"
เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเล่นจดหมายชวนสยองและท้าทายแปลกๆ ทำให้หัวใจของเธอสะท้านเต้นถี่รัวไม่หยุด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอแอบหลุดหัวเราะในคราแรกแล้วด้วยซ้ำที่มันดันตลกร้ายเหมือนเรื่องสยองขวัญที่เธอเคยเล่าหลอกให้โจเซฟฟัง หากแต่ตอนนี้มันกลับเป็นความจริงและไม่ใช่เรื่องตลกแบบที่เธอเคยคิด
|
|
|
|
Post by Jolene G. on May 3, 2019 22:49:54 GMT 7
โจลีนน์ชะงักเท้าที่กำลังจะเดินออกจากห้องสมุดลงทันทีที่ไฟดับพรึ่บลง พร้อมกับเสียงฟ้าร้องลั่น เล่นเอาใจของหล่อนกระตุกวาบไปเสียทีหนึ่ง
"น่ากลัวเกินไปแล้ว..."
หล่อนสูดหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องสมุดอีกครั้ง ก่อนเดินออกมาหล่อนเห็นแวนเดอร์วัลสองถึงสามคนอยู่ตรงชั้นหนังสือฝั่งตะวันตก เหมือนกำลังตามหาอะไรกันอยู่ สองเท้าของโจลีนน์ก้าวไปอย่างระมัดระวังจนถึงจุดมุ่งหมาย หล่อนเห็นแสงไฟและเงาของพวกเขายืนอยู่ตรงนั้นไม่ไกลจากชั้นหนังสือ
"ตรงนั้น.."
โจลีนน์เห็นพวกเขากำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดจากแสงไฟเพียงน้อยนิดของโทรศัพท์เคลื่อนที่จึงไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้น และหยุดยืนอยู่ไม่ห่างนัก
|
|
|
|
Post by Payton on May 3, 2019 23:20:10 GMT 7
หลังออกมาจากห้องที่ทำเขาหลอนจนขนหัวลุกนั่น เพย์ตันกลับไปที่ห้องก่อนจะเดินมาที่ห้องสมุดตามที่แดเนียลบอกไว้ก่อนหน้านี้ ขณะที่กำลังมองหาคนที่ชวนมา เดินตามเสียงคนที่คุยกัน แต่ไฟก็ดับเสียก่อน
“อะไรอีกวะเนี่ย”
เขาพูดกับตัวเองพร้อมเดินไปตามทางที่คิดว่าใช่ ก่อนจะพบกลุ่มคนที่ตามหา
|
|
|
|
Post by Admin on May 3, 2019 23:29:41 GMT 7
|
|
|
|
Post by JORDAN on May 3, 2019 23:50:55 GMT 7
ก้อนอารมณ์หนึ่งพุ่งพรวดจากกระเพาะอาหารย้อนกลับสู่ลำคอ จนแทบจะสำรอกออกมาเพราะความน่ารังเกียจของเนื้อความที่ถูกเล่าผ่านตัวอักษรในจดหมาย
ผละตัวออกจากกลุ่มคนมายืนพักร่างใช้เก้าอี้ทรงสูงต่างที่ค้ำยัน สิ่งที่รับรู้เมื่อครู่มันเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะปฏิบัติต่อผู้ร่วมโลกด้วยกัน
มันมากเกินไป มันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ชาร์ลีออกจากที่นี่หรือเปล่า
ยิ่งไปกว่านั้น มันคือสาเหตุที่ทำให้ "พ่อ" ของเขาหายลับไปในวันฝนตกหรือเปล่า
"ขออภัยจริงๆ แต่ผมขอไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะครับ" ร่างสูงบอกกล่าว ก่อนจะเดินย้อนกลับไปยังประตูทางออกของห้องสมุดใหญ่ |
|
|
|
Post by julian on May 3, 2019 23:55:48 GMT 7
“เราต้องหาทางลงไปห้องใต้ดิน” น้ำเสียงเครียดขึงหลุดออกมาจากปากอย่างควบคุมไม่ได้
ถ้าข้อความในจดหมายเป็นความจริง นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว การค้ามนุษย์หรือการกักขัง ไม่ว่าจะอย่างไหน จูเลียนก็ฟังแล้วรู้สึกขยะแขยงทั้งนั้น “ผมเจอกุญแจอยู่ดอกหนึ่งในห้องคุณบาร์ธ ยังไม่รู้ว่ามันใช้ไขห้องอะไร…”
“แต่ถ้าดูจากจดหมาย กุญแจที่คุณบาร์ธไม่ยอมให้ใครแตะต้องก็น่าจะเป็นของห้องคุณปู่” ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นใหม่ “ถ้ายังไง… พวกคุณไปด้วยกันกับผมไหม?” เขาถามคนที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมด ไม่รู้ว่ามีคนเยอะขนาดนี้ในห้องสมุดตั้งแต่เมื่อไหร่
|
|
|
|
Post by Jolene G. on May 4, 2019 0:14:36 GMT 7
โจลีนน์ระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา มองตามชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินผละออกไป ก่อนจะขยับไปยืนใกล้กับบุรุษผู้เอ่ยถามหาแนวร่วมการลงไปยังห้องใต้ดิน สีหน้าพวกเขาดูทั้งเครียดขรึม และลำบากใจในคราวเดียวกัน หล่อนยืนชั่งใจแค่ครู่เดียว
แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป สายตาของหล่อนกลับถือวิสาสะอ่านลงไปยังจดหมายในมือของเขา ความกระอักกระอ่วนแล่นปราดขึ้นในใจที่กำลังเต้นเสียงดังจนหูแทบอื้อ ตระกูลของหล่อนกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ และถึงแม้จะยังไม่รู้อะไรมากนักแต่ไม่มีเวลาให้คิดมากอีกแล้ว
"ฉัน..จะไปด้วยค่ะ"
|
|
|
|
Post by 𝑨𝒍𝒆𝒙𝒊𝒔 on May 4, 2019 0:19:52 GMT 7
เขาไม่แน่ใจว่าในสถานการณ์แบบนี้ ตัวเองควรจะตัดสินใจยังไงดี แต่หลังจากที่ชะโงกอ่านข้อความในจดหมายในมือของญาติคนนึงของเขา อเล็กซิสก็พอจะปะติดปะต่ออะไรบางอย่างในหัวได้แล้ว
"ผมจะไปห้องใต้ดินเอง" เขาอาสาขึ้นมาเสียง "แต่ว่ามันต้องมีรหัสไขเข้าไปใช่มั้ย ที่ในจดหมายเขียนไว้"
|
|
|
|
Post by julian on May 4, 2019 0:34:58 GMT 7
มีคนตอบรับคำชวน ทำให้จูเลียนใจชื้นขึ้น
“ผมยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าต้องเอาสัญลักษณ์นั้นมาจากไหน เท่าที่เจอ ไม่มีสัญลักษณ์อะไรใกล้เคียงกับที่ให้หมุนเลย” เขาขมวดคิ้วตอบชายหนุ่ม แล้วเสนอ “พวกเราทั้งหมดแลกเบอร์กันไว้ก่อนดีไหม คงติดต่อกันได้สะดวกกว่า”
คฤหาสถ์กว้างเกินกว่าที่จะตะโกนเรียกกันแล้วทราบทันทีว่าใครตะโกนมาจากห้องไหน
|
|
|
|
Post by 𝑨𝒍𝒆𝒙𝒊𝒔 on May 4, 2019 9:22:38 GMT 7
"เอาไปทั้งเบอร์ ทั้งไลน์เลยก็ได้ เผื่อมีรูปอะไรที่อยากแชร์มาทางนี้" เขาเสนอ แล้วกดเบอร์ส่งให้พร้อมกับเปิดไลน์ให้อีกฝ่ายเพิ่มเพื่อนด้วย ก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆ ในห้อง "ผมคิดว่าทุกคนก็ควรทำแบบเดียวกันนะ เผื่อหลงกันไง"
|
|
|
|
Post by Jolene G. on May 4, 2019 12:36:31 GMT 7
โจลีนน์เห็นด้วยกับข้อเสนอของญาติคนนี้ จึงตัดสินใจแลกเบอร์โทรศัพท์กับไลน์ไอดีเพื่อไว้ใช้ติดต่อกันในยามคับขันแบบนี้ ยังดีที่แบตเตอรีของสมาร์ทโฟนยังเหลืออยู่เกินครึ่ง คงยังพอใช้ได้ไปถึงเช้าอีกวันโดยที่ไม่ต้องชาร์ต ถึงตอนนั้นไฟคงกลับมาปกติแล้ว
"ยังไงถ้ารวมเป็นกรุ๊ปแชทเลยคงสะดวกดีนะ"
|
|
|
|
Post by Kaia ‘Rynn’ Rovenstine on May 4, 2019 13:16:31 GMT 7
หลังจากได้ยินอเล็กซิสเสนอความคิดให้ทุกคนแลกคอนแทคเพื่อติดต่อกันเอาไว้ ฉันก็รีบเดินไปหาญาติท่านอื่นๆที่ยังไม่มีเบอร์ติดต่อ เพื่อทำการขอแลกทันที ก่อนที่จะเดินกลับมารวมอีกครั้ง
“มีที่ไหนต้องการกำลังคนเพิ่มไหมคะ ฉันยินดีค่ะ ให้ฉันไปที่ไหนก็ได้ ฉันอาจจะไม่ได้เก่งหรือฉลาดมาก แต่ก็อยากที่จะมีส่วนช่วยทุกคนนะคะ!”
ฉันพูดขึ้นด้วยความตั้งใจ
|
|
|
|
Post by julian on May 4, 2019 15:07:00 GMT 7
หลังจากที่แลกคอนแทคและสร้างกลุ่มแชทที่มีทุกคนเรียบร้อย จูเลียนก็มองไปที่หญิงสาวซึ่งเพิ่งเสนอตัวออกมา
“ถ้าอย่างนั้นคุณรินน์มากับผมด้วยอีกคนแล้วกัน” หญิงสาวดูจะเป็นคนดีพอสมควร จากที่เจอกันครั้งที่แล้วในแกลเลอรี่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เธอคงเป็นคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือเขา
”มีใครจะมากับผมอีกไหมนอกจากคุณรินน์กับคุณโจลีนน์?”
|
|
|
|
Post by JORDAN on May 4, 2019 15:39:05 GMT 7
จอร์แดนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกขณะ เดินกลับไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่กำลังแลกเปลี่ยนเบอร์ติดต่อ
แน่นอนเขาไม่ลืมที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์กับคนอื่นๆ ไว้ด้วย หันมองจูเลียนที่กำลังรวบรวมคนเพื่อไปสำรวจหาข้อมูลอื่นๆ เพิ่มเติม
นอกจากโจลีน และรินน์แล้ว จอร์แดนยังเป็นอีกหนึ่งคนที่ชูมือขึ้นเสนอตัว
"ผมครับ ผมไปด้วย" |
|
