|
|
Post by Admin on Apr 26, 2019 13:24:16 GMT 7
โซฟาเล้าจน์
เล้าจน์สำหรับนั่งเล่นพูดคุยของสมาชิกภายในคฤหาสน์ เครื่องเรือนทุกชนิดถูกปัดฝุ่นใหม่เอี่ยม
บุนวมนุ่มนิ่มนั่งสบายอย่างที่คงทำให้ใครสักคนเผลองีบหลับแน่แค่เพียงเอนกายลง
โรลเพลย์เพื่อใช้คำสั่งสำรวจ
[สำรวจเตาผิง]
[สำรวจกระจกเหนือเตาผิง]
[สำรวจลิ้นชักข้างเตาผิง]
หนึ่งคำสั่งต่อหนึ่ง Reply เท่านั้น
|
|
|
|
Post by julian on Apr 26, 2019 16:19:08 GMT 7
26 April, 2019
วันที่สองหลังจากเข้าพักในคฤหาสถ์แวนเดอร์วัล จูเลียนตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆ พร้อมกับอาการปวดหนึบที่ศีรษะจากการนอนมากเกินไป มันไม่ใช่สุขนิสัยที่ดีนัก เขารู้ แต่ก็ยังทำมันอยู่ทั้งที่สัญญากับตัวเองว่าจะเลิกขาดหลังเรียนจบ
จูเลียนไม่มีเหตุผลอันสมควรหรือชอบธรรมเพื่อที่จะนอนดึก เขาไม่มีข้ออ้างอะไรให้อดหลับอดนอนแบบพวกคุณหมอที่อยู่เวรดึกพวกนั้น นอกจากตอนที่จำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบ ซึ่งก็ผ่านพ้นไปแล้ว
มันก็แค่อาการนอนไม่หลับจากการไม่คุ้นชินสถานที่ เขาสรุปง่ายๆ บิดขี้เกียจ ลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ
จูเลียนตัดสินใจจะลงไปที่โซฟาเล้านจ์ก่อนไปกินอาหารเช้าควบกับมื้อกลางวัน อย่างน้อยเข้าไปทำความรู้จักกับสมาชิกคนอื่นในตระกูลและทักทายตามมารยาทก็ยังดี
ชายหนุ่มยอมรับว่าผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง เขาตั้งใจจะไปกินข้าวก่อนในตอนแรก ทว่าเฟอร์นิเจอร์ในห้องกลับดึงดูดสายตาจนรู้สึกสนใจขึ้นมา จูเลียนก้าวเข้าไปในห้อง
กรอบกระจกลวดลายงดงามล้อมรอบกระจกที่แขวนอยู่เหนือเตาผิงมักจะแสดงถึงความร่ำรวยของเจ้าของคฤหาสถ์ มันกลายเป็นของตกแต่งที่ชนชั้นสูงนิยมตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 17 จากข้อมูลที่ว่าตระกูลแวนเดอร์วัลเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและเคยเป็นชนชั้นสูงมาก่อน จูเลียนไม่คิดว่ามันผิดแปลกอะไรที่คฤหาสถ์แวนเดอร์วัลจะตกแต่งแบบนี้ แน่นอนว่าที่พูดมาทั้งหมดไม่ใช่ผลจากการศึกษาค้นคว้าของเขาเอง แต่เป็นความรู้จากซามูเอล เพื่อนสนิทที่เรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุโรปล้วนๆ
ชายหนุ่มละสายตาจากกระจก หันไปมองลิ้นชักไม้ซึ่งอยู่ด้านข้างเตาผิงแทน จูเลียนสงสัยว่าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้เป็นแค่ของตกแต่งหรือว่ามีอะไรเก็บไว้ด้านใน เพราะเท่าที่เคยพบเคยเจอมา ข้าวของที่คนรวยเก็บไว้ในห้องเหมือนจะมีไว้เพื่อให้เจริญหูเจริญตาเพียงเท่านั้น
เขา [สำรวจลิ้นชักข้างเตาผิง]
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 26, 2019 17:36:08 GMT 7
26 April, 2019วันที่สองหลังจากเข้าพักในคฤหาสถ์แวนเดอร์วัล จูเลียนตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆ พร้อมกับอาการปวดหนึบที่ศีรษะจากการนอนมากเกินไป มันไม่ใช่สุขนิสัยที่ดีนัก เขารู้ แต่ก็ยังทำมันอยู่ทั้งที่สัญญากับตัวเองว่าจะเลิกขาดหลังเรียนจบจูเลียนไม่มีเหตุผลอันสมควรหรือชอบธรรมเพื่อที่จะนอนดึก เขาไม่มีข้ออ้างอะไรให้อดหลับอดนอนแบบพวกคุณหมอที่อยู่เวรดึกพวกนั้น นอกจากตอนที่จำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบ ซึ่งก็ผ่านพ้นไปแล้วมันก็แค่อาการนอนไม่หลับจากการไม่คุ้นชินสถานที่ เขาสรุปง่ายๆ บิดขี้เกียจ ลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำจูเลียนตัดสินใจจะลงไปที่โซฟาเล้านจ์ก่อนไปกินอาหารเช้าควบกับมื้อกลางวัน อย่างน้อยเข้าไปทำความรู้จักกับสมาชิกคนอื่นในตระกูลและทักทายตามมารยาทก็ยังดีชายหนุ่มยอมรับว่าผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง เขาตั้งใจจะไปกินข้าวก่อนในตอนแรก ทว่าเฟอร์นิเจอร์ในห้องกลับดึงดูดสายตาจนรู้สึกสนใจขึ้นมา จูเลียนก้าวเข้าไปในห้องกรอบกระจกลวดลายงดงามล้อมรอบกระจกที่แขวนอยู่เหนือเตาผิงมักจะแสดงถึงความร่ำรวยของเจ้าของคฤหาสถ์ มันกลายเป็นของตกแต่งที่ชนชั้นสูงนิยมตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 17 จากข้อมูลที่ว่าตระกูลแวนเดอร์วัลเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและเคยเป็นชนชั้นสูงมาก่อน จูเลียนไม่คิดว่ามันผิดแปลกอะไรที่คฤหาสถ์แวนเดอร์วัลจะตกแต่งแบบนี้ แน่นอนว่าที่พูดมาทั้งหมดไม่ใช่ผลจากการศึกษาค้นคว้าของเขาเอง แต่เป็นความรู้จากซามูเอล เพื่อนสนิทที่เรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุโรปล้วนๆชายหนุ่มละสายตาจากกระจก หันไปมองลิ้นชักไม้ซึ่งอยู่ด้านข้างเตาผิงแทน จูเลียนสงสัยว่าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้เป็นแค่ของตกแต่งหรือว่ามีอะไรเก็บไว้ด้านใน เพราะเท่าที่เคยพบเคยเจอมา ข้าวของที่คนรวยเก็บไว้ในห้องเหมือนจะมีไว้เพื่อให้เจริญหูเจริญตาเพียงเท่านั้นเขา [สำรวจลิ้นชักข้างเตาผิง]
ลิ้นชักสีขาวลงขอบทองสวยงามตั้งอยู่ข้างเตาผิง
เมื่อเปิดดูคุณพบกับหนังสือพิมพ์เก่าๆ หนึ่งฉบับ
 ข้อความว่า หนังสือพิมพ์ฉบับ เดือนธันวาคม 2009
ยังคงไร้ร่องรอย แม้จะผ่านมา 5 ปีแล้วสำหรับคดีการหายตัวปริศนาของแมรี่ แอนน์ วิลสัน แต่นางวิลสันยังคงไม่ละถอยที่จะตามหาบุตรีคนเดียวของนาง
ปี 2004 วันที่ 13 เดือนกันยา นาง จูลี่ วิลสันได้เข้าแจ้งความถึงการหายตัวไปของลูกสาวคนเดียวของเธอ แมรี่ แอนน์ วิลสัน หญิงสาววัยรุ่นชาวสโลวาเกีย อายุ 17-18 ปี รูปร่างผอมสูง ใบหน้าตอบ และผมสีแดง ข้ามผ่านชายแดนเอสเตอร์กอมเข้ามาทำงานยังประเทศฮังการี โดยนางวิลสันได้ให้ข้อมูลสุดท้ายก่อนที่แมรี่ แอนน์จะหายตัวไปว่า เธอได้เข้าทำงานในคฤหาสน์ของผู้มีจะกินคนนึงของกรุงบูดาเปสต์ เธอเขียนอีเมลมาบอกว่าดีใจมากที่ได้ค่าจ้างเยอะกว่าทุกครั้งที่เคยทำงานมา และสัญญาว่าคริสมาสต์อีฟเธอจะกลับมาเยี่ยมครอบครัว
แต่กระนั้นก็ไร้วี่แววจากเธออีกเลย
[ไม่สามารถนำหนังสือพิมพ์ติดตัวไปได้ กรุณาวางลงที่เดิม] |
|
|
|
Post by julian on Apr 26, 2019 19:02:09 GMT 7
จูเลียนอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นก่อนจะวางลงที่เดิม เขาเลื่อนสายตากลับไปที่กระจก ก้าวเท้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม กรอบกระจกไม่ได้ทำมาจากงาช้างอย่างที่เป็นที่นิยมกัน แต่มองด้วยตายังบอกได้ว่ามันน่าจะเป็นวัสดุที่ราคาแพงพอตัว
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสกรอบกระจก [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง]
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 26, 2019 23:56:54 GMT 7
จูเลียนอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นก่อนจะวางลงที่เดิม ไม่แน่ใจว่าวิลสันเกี่ยวข้องกับตระกูลแวนเดอร์วัลอย่างไร ถ้ามีโอกาสต้องลองไปไล่ดูในแผนผังตระกูล… เขาคิด เลื่อนสายตากลับไปที่กระจก ก้าวเท้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม กรอบกระจกไม่ได้ทำมาจากงาช้างอย่างที่เป็นที่นิยมกัน แต่มองด้วยตายังบอกได้ว่ามันน่าจะเป็นวัสดุที่ราคาแพงพอตัว
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสกรอบกระจก [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง]
กระจกโบราณบานกลมสะท้อนใบหน้าของคุณในแสงสลัวจากเตาผิง ความมืดยามสนธยาไล้กลืนบรรยากาศรอบกายคุณให้ดูวังเวง นอกจากใบหน้าที่มองตอบกลับมาของตัวคุณเองแล้ว คุณก็ไม่พบสิ่งใดอีก
[ไม่พบอะไร] * คำแนะนำ * ลองกลับมาใช้คำสั่งนี้อีกครั้งหลังเวลา 00:00 น. (เวลาจริง)
|
|
|
|
Post by julian on Apr 27, 2019 3:06:19 GMT 7
ในเมื่อไม่พบอะไร ชายหนุ่มก็เดินออกจากเล้านจ์และไปหาอะไรกินตามที่ตั้งใจไว้ ในตอนเย็น จูเลียนรับประทานอาหารกับสมาชิกตระกูลกันอย่างพร้อมหน้า ก่อนที่จะกลับเข้าห้องส่วนตัวของตัวเองไปอีกครั้ง
ตกดึก เขารู้สึกกระหายน้ำ จึงเดินลงมาจากห้อง
ต้องรู้จักหัดพกขวดน้ำขึ้นไปด้านบน… เขาคิด คฤหาสถ์ที่กว้างใหญ่ทำให้หลงทางได้ง่ายในตอนกลางคืนที่ไม่มีใครส่งเสียงอะไรเลยแบบนี้ แต่อันที่จริงคฤหาสถ์แวนเดอร์วัลก็เหมือนจะเงียบอยู่แล้วตั้งแต่ตอนกลางวัน…
ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ขาของเขาก็พาเขาก้าวกลับมาที่โซฟาเล้านจ์
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ชายหนุ่มก้าวเข้าไป [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง] อีกครั้ง |
|
|
|
Post by Admin on Apr 27, 2019 11:08:50 GMT 7
ในเมื่อไม่พบอะไร ชายหนุ่มก็เดินออกจากเล้านจ์และไปหาอะไรกินตามที่ตั้งใจไว้ ในตอนเย็น จูเลียนรับประทานอาหารกับสมาชิกตระกูลกันอย่างพร้อมหน้า ก่อนที่จะกลับเข้าห้องส่วนตัวของตัวเองไปอีกครั้ง
ตกดึก เขารู้สึกกระหายน้ำ จึงเดินลงมาจากห้อง
ต้องรู้จักหัดพกขวดน้ำขึ้นไปด้านบน… เขาคิด คฤหาสถ์ที่กว้างใหญ่ทำให้หลงทางได้ง่ายในตอนกลางคืนที่ไม่มีใครส่งเสียงอะไรเลยแบบนี้ แต่อันที่จริงคฤหาสถ์แวนเดอร์วัลก็เหมือนจะเงียบอยู่แล้วตั้งแต่ตอนกลางวัน…
ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ขาของเขาก็พาเขาก้าวกลับมาที่โซฟาเล้านจ์
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ชายหนุ่มก้าวเข้าไป [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง] อีกครั้ง นาฬิกาเรือนใหญ่ที่อยู่ในห้องโถงบอกเวลายามสาม เตาผิงในห้องเล้าจน์ที่เคยปะทุสว่างเริ่มมอดดับเหลือเพียงฟืนแดงๆ และขี้เถ้า หน้าต่างบางสูงด้านหลังของคุณเปิดม่านรับแสงสว่างที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ในตอนนี้แทบจะไม่มีสิ่งใดเลยให้ความสว่างแก่คุณได้ และแน่นอนว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ กับการมองเห็นเงาของตัวเองหรืออะไรก็ตามแต่ ภายใต้แสงอันน้อยนิดเช่นนี้
[ไม่พบอะไร] * คำแนะนำ * กลับมาสำรวจใหม่ หลัง 00:00 น. หากเป็นเวลาช่วง 1:00 - 4:00 แนะนำหยิบเชิงเทียนลงมาด้วย
|
|
|
|
Post by julian on Apr 27, 2019 13:49:59 GMT 7
มืดเกินกว่าจะมองเห็นอะไร… จูเลียนขี้เกียจเกินกว่าจะไปหาไม้ขีดไฟที่ไหนมาจุดเชิงเทียนตรงหน้า ไฟแช็กที่ปกติเขาจะใช้จุดบุหรี่ก็ไม่ได้อยู่กับตัว ชายหนุ่มยอมแพ้และไปหาน้ำดื่มในห้องครัวแทน โดยตั้งใจว่าจะตื่นมาสำรวจตอนเช้าในวันรุ่งขึ้น
จูเลียนทำตามที่ตั้งใจเอาไว้ เขาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่— ถ้าเจ็ดโมงเรียกได้ว่าเช้าตรู่น่ะนะ
เขา [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง]
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 27, 2019 14:25:01 GMT 7
มืดเกินกว่าจะมองเห็นอะไร… จูเลียนขี้เกียจเกินกว่าจะไปหาไม้ขีดไฟที่ไหนมาจุดเชิงเทียนตรงหน้า ไฟแช็กที่ปกติเขาจะใช้จุดบุหรี่ก็ไม่ได้อยู่กับตัว ชายหนุ่มยอมแพ้และไปหาน้ำดื่มในห้องครัวแทน โดยตั้งใจว่าจะตื่นมาสำรวจตอนเช้าในวันรุ่งขึ้น
จูเลียนทำตามที่ตั้งใจเอาไว้ เขาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่— ถ้าเจ็ดโมงเรียกได้ว่าเช้าตรู่น่ะนะ
เขา [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง]
นอกจากใบหน้าที่มองตอบกลับมาของตัวคุณเองแล้ว
คุณก็ไม่พบสิ่งใดอีก
[ไม่พบอะไร]
* คำแนะนำ * ลองกลับมาใช้คำสั่งนี้อีกครั้งหลังเวลา 00:00 น. (เวลาจริง)
|
|
|
|
Post by julian on Apr 27, 2019 14:57:43 GMT 7
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างผิดหวัง คงจะคิดไปเอง…
เขาเดินออกจากเล้านจ์และไปทำในสิ่งที่ตัวเองสมควรจะทำได้เสียที
[ออกจากสถานที่]
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 28, 2019 0:16:34 GMT 7
วิเวียน่าถอนหายใจแผ่วเบา ลากสังขารตัวเองลงจากเตียงหลังนอนซมมาตลอดทั้งวัน ปลายนิ้วแตะหลังหูคล้ายยังอาวรณ์กับต่างหูที่หายไป--มันเป็นของขวัญที่ได้รับมาและแน่นอนว่าสำคัญ หล่อนจำไม่ได้เสียแล้วว่าทำมันตกหล่นไว้ที่ใด นัยน์ตาคู่โศกพยายามกวาดมองไปรอบเล้าจน์ที่เคยมานั่งอ่านหนังสือเมื่อวันก่อน มันควรตกอยู่บนพื้นไม่ก็ใต้โซฟา กระนั้นด้วยความกระวนกระวายอยากหาให้เจอโดยไว มือจึงลองแตะเปิด [สำรวจลิ้นชักข้างเตาผิง] เผื่อว่าแม่บ้านสักคนจะเห็นและเก็บไว้ในนี้
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 28, 2019 10:22:35 GMT 7
วิเวียน่าถอนหายใจแผ่วเบา ลากสังขารตัวเองลงจากเตียงหลังนอนซมมาตลอดทั้งวัน ปลายนิ้วแตะหลังหูคล้ายยังอาวรณ์กับต่างหูที่หายไป--มันเป็นของขวัญที่ได้รับมาและแน่นอนว่าสำคัญ หล่อนจำไม่ได้เสียแล้วว่าทำมันตกหล่นไว้ที่ใด นัยน์ตาคู่โศกพยายามกวาดมองไปรอบเล้าจน์ที่เคยมานั่งอ่านหนังสือเมื่อวันก่อน มันควรตกอยู่บนพื้นไม่ก็ใต้โซฟา กระนั้นด้วยความกระวนกระวายอยากหาให้เจอโดยไว มือจึงลองแตะเปิด [สำรวจลิ้นชักข้างเตาผิง] เผื่อว่าแม่บ้านสักคนจะเห็นและเก็บไว้ในนี้
ลิ้นชักสีขาวลงขอบทองสวยงามตั้งอยู่ข้างเตาผิง
เมื่อเปิดดูคุณพบกับหนังสือพิมพ์เก่าๆ หนึ่งฉบับ
ข้อความว่า
หนังสือพิมพ์ฉบับ เดือนธันวาคม 2009ยังคงไร้ร่องรอย แม้จะผ่านมา 5 ปีแล้วสำหรับคดีการหายตัวปริศนาของแมรี่ แอนน์ วิลสัน แต่นางวิลสันยังคงไม่ละถอยที่จะตามหาบุตรีคนเดียวของนางปี 2004 วันที่ 13 เดือนกันยา นาง จูลี่ วิลสันได้เข้าแจ้งความถึงการหายตัวไปของลูกสาวคนเดียวของเธอ แมรี่ แอนน์ วิลสัน หญิงสาววัยรุ่นชาวสโลวาเกีย อายุ 17-18 ปี รูปร่างผอมสูง ใบหน้าตอบ และผมสีแดง ข้ามผ่านชายแดนเอสเตอร์กอมเข้ามาทำงานยังประเทศฮังการี โดยนางวิลสันได้ให้ข้อมูลสุดท้ายก่อนที่แมรี่ แอนน์จะหายตัวไปว่า เธอได้เข้าทำงานในคฤหาสน์ของผู้มีจะกินคนนึงของกรุงบูดาเปสต์ เธอเขียนอีเมลมาบอกว่าดีใจมากที่ได้ค่าจ้างเยอะกว่าทุกครั้งที่เคยทำงานมา และสัญญาว่าคริสมาสต์อีฟเธอจะกลับมาเยี่ยมครอบครัวแต่กระนั้นก็ไร้วี่แววจากเธออีกเลย
[ไม่สามารถนำหนังสือพิมพ์ติดตัวไปได้ กรุณาวางลงที่เดิม] |
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 28, 2019 10:49:48 GMT 7
หนังสือพิมพ์เก่าแก่ในลิ้นชักเรียกให้หล่อนนิ่งงันไปช่วงขณะ นัยน์ตาสีฮาเซลคู่สวยไม่ปรากฎร่องรอยใด กระนั้นความรู้สึกวูบโหวงบางอย่างกลับเกิดขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ลางสังหรณ์งั้นหรือ.. ริมฝีปากเม้มชิดสนิท จดจำสิ่งที่ได้รับรู้ก่อนจะดันลิ้นชักปิดไว้ดังเดิม
ต่างหู, หล่อนมาหาต่างหู
เป้าหมายในใจยังคงอยู่ พาร่างบอบบางของตนเองก้มลง [สำรวจเตาผิง]
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 28, 2019 12:18:27 GMT 7
หนังสือพิมพ์เก่าแก่ในลิ้นชักเรียกให้หล่อนนิ่งงันไปช่วงขณะ นัยน์ตาสีฮาเซลคู่สวยไม่ปรากฎร่องรอยใด กระนั้นความรู้สึกวูบโหวงบางอย่างกลับเกิดขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ลางสังหรณ์งั้นหรือ.. ริมฝีปากเม้มชิดสนิท จดจำสิ่งที่ได้รับรู้ก่อนจะดันลิ้นชักปิดไว้ดังเดิม ต่างหู, หล่อนมาหาต่างหู เป้าหมายในใจยังคงอยู่ พาร่างบอบบางของตนเองก้มลง [สำรวจเตาผิง] เตาผิงภายในห้องเล้าจน์ยังคงปะทุส่องสว่างเพียงเล็กน้อย ท่ามกลางราตรีกาลที่โรยตัวลงรายล้อมรอบกายคุณ
[ไม่พบอะไร]
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 28, 2019 12:25:15 GMT 7
ถอดถอนลมหายใจแผ่วเบาเมื่อความผิดหวังโรยตัวลงมา ดวงหน้าสบประสานสายตาสีฮาเซลคู่โศกที่มองกลับมาจากกระจก [สำรวจกระจกเหนือเตาผิง] ปลายนิ้วเผลอไผลแตะแก้มตอบขาวซีดของตน...
ผอมเกินไปหน่อยแล้วกระมังเรา
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 28, 2019 12:51:56 GMT 7
ถอดถอนลมหายใจแผ่วเบาเมื่อความผิดหวังโรยตัวลงมา ดวงหน้าสบประสานสายตาสีฮาเซลคู่โศกที่มองกลับมาจากกระจก [ สำรวจกระจกเหนือเตาผิง] ปลายนิ้วเผลอไผลแตะแก้มตอบขาวซีดของตน... ผอมเกินไปหน่อยแล้วกระมังเรา
แสงไฟวอมแวมของเตาผิงสาดเผื่อแผ่พอให้คุณมองเห็นเงาสะท้อนของตนกลับมา หากแต่... บางสิ่งบางอย่างกลับสะดุดลมหายใจของคุณในชั่วขณะนั้น คุณรู้สึกราวกับมีดวงตาอีกคู่จ้องตอบกลับมา ...ดวงตาอีกคู่ที่ไม่ใช่ดวงตาจากเงาสะท้อนของตัวคุณเอง อุณหภูมิรอบกายราวจะลดลงโดยฉับพลันเมื่อคุณพบว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นไม่น่าใช่สิ่งที่คุณคิดไปเอง
โรลเพลย์เพื่อใช้คำสั่ง
[ขยับเข้าไปใกล้กระจก] หรือ โรลเพลย์โดยใช้คำสั่งอื่นๆ ที่เหลืออยู่
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 28, 2019 13:05:57 GMT 7
ชั่วขณะนั้นราวกับร่างกายถูกแช่แข็ง อุณหภูมิรอบกายพลันเย็นเฉียบ ปลายเท้าเผลอผงักถอยหลังด้วยสัญชาตญาณคล้ายกรีดร้องถึงสิ่งที่ไม่ควรมองเห็น กระนั้นความรู้สึกบางอย่างกลับไม่ยินยอมให้หล่อนหันหลังกลับ เศษเสี้ยววินาทีแห่งการตัดสินใจ ขาเรียวใต้กระโปรงผ้าลื่นสีอ่อน [ขยับเข้าไปใกล้กระจก] สายตายังมองตรงเข้าไป ลึกลงไป ราวกับถูกดึงดูดอย่างมิอาจห้าม
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 28, 2019 13:41:50 GMT 7
ชั่วขณะนั้นราวกับร่างกายถูกแช่แข็ง อุณหภูมิรอบกายพลันเย็นเฉียบ ปลายเท้าเผลอผงักถอยหลังด้วยสัญชาตญาณคล้ายกรีดร้องถึงสิ่งที่ไม่ควรมองเห็น กระนั้นความรู้สึกบางอย่างกลับไม่ยินยอมให้หล่อนหันหลังกลับ เศษเสี้ยววินาทีแห่งการตัดสินใจ ขาเรียวใต้กระโปรงผ้าลื่นสีอ่อน [ ขยับเข้าไปใกล้กระจก] สายตายังมองตรงเข้าไป ลึกลงไป ราวกับถูกดึงดูดอย่างมิอาจห้าม กระจกโบราณบานกลมสะท้อนใบหน้าของคุณในแสงไฟเรื่อเรืองจากเตาผิงด้านล่างซึ่งยังคงไม่มอดดับ นอกจากใบหน้าซีดเผือดของตนเองที่มองสะท้อนกลับมา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของคุณให้ชะงักค้างคือ ใบหน้ายาวเหี่ยวย่นของหญิงชราที่ปรากฏอยู่ในนั้น นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นไร้แวว มันกลืนกินพื้นที่สีขาวในดวงตาจนแทบหมดสิ้น ส่วนอื่นของร่างกายราวจะถูกกลืนหายไปในรัตติกาล ปรากฏให้เห็นเพียงดวงหน้าเผือดขาวผิดมนุษย์มนา รอยแสยะยิ้มบนเรียวปากบิดเบี้ยวผิดรูปขยับกว้างขึ้น... กว้างขึ้น
ก่อนที่ใบหน้านั้นจะพุ่งเข้ามาหาคุณ!!
แนบ gif คำเตือน ผู้ขวัญอ่อนกรุณาข้ามสิ่งนี้ไป
โรลเพลย์เพื่อใช้คำสั่ง
[หันหน้าหลบ] หรือ [ตกใจจนยกเอาเชิงเทียนบริเวณนั้นมาฟาดกระจก]
|
|
|
|
Post by ❥ VIVIAN on Apr 28, 2019 13:56:58 GMT 7
ลมหายใจสะดุดขาดห้วง ใบหน้าซีดเผือดแทบจะแข่งกับ'มัน'ในกระจกนั่น เสียงหัวใจเต้นรัวใกล้หลุดจากอก ยังไม่ทันได้กรีดร้องแม้ครึ่งคำ หากมือกลับคว้ากำสิ่งของใกล้มือไว้แน่นจนข้อขาว [ตกใจจนยกเอาเชิงเทียนบริเวณนั้นมาฟาดกระจก]
|
|
|
|
Post by Admin on Apr 28, 2019 14:53:16 GMT 7
ลมหายใจสะดุดขาดห้วง ใบหน้าซีดเผือดแทบจะแข่งกับ'มัน'ในกระจกนั่น เสียงหัวใจเต้นรัวใกล้หลุดจากอก ยังไม่ทันได้กรีดร้องแม้ครึ่งคำ หากมือกลับคว้ากำสิ่งของใกล้มือไว้แน่นจนข้อขาว [ตกใจจนยกเอาเชิงเทียนบริเวณนั้นมาฟาดกระจก]บานกระจกแตกละเอียดทันทีที่เชิงเทียนพุ่งเข้าปะทะ เศษกระจกบางชิ้นกระเด็นมาบาดผิวข้อมือและแขนของคุณจนโลหิตไหลหยดเป็นทาง
[กระจกแตก]
* คำแนะนำ * กรุณามองหากล่องพยาบาลหรือตู้ยาสามัญประจำบ้านเพื่อทำแผล
|
|
