โต๊ะรับประทานอาหารเย็น

เสียงพูดคุยกันอย่างออกรสดังขึ้นคลอพร้อมไปกับเสียงช้อนส้อมที่กระทบกันไปมาราวกับมื้อค่ำนี้เป็นมื้อที่แสนอร่อยชวนให้ทุกท่านในห้องนี้มีความสุขในการรับประทาน แต่แล้ว ..

ห้องทั้งห้องกลับเงียบกริบอีกครั้งเมื่อร่างของคุณพ่อบ้านที่เธอไม่ได้เห็นมาทั้งวันปรากฎตัวขึ้นพร้อมนายแพทย์ประจำคฤหาสน์ ทั้งคู่มีสีหน้าอิดโรยบ่งบอกว่าเขาคงทำงานหนักเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น คาเรนวางส้อมในมือลงและตั้งใจฟังเมื่อชายกลางคนเริ่มเอื้อนเอ่ย

สีหน้าอมทุกข์ที่เธอเห็นก็พอจะรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร ..และเป็นอย่างที่คาดไว้ วิลเลี่ยมสิ้นชีวิตลงแล้ว มีเพียงความสงสัยเคลือบแคลงภายในใจหญิงสาว 'มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ..'

.
.
.

และมันช่างเป็นความบังเอิญที่เข้ามาได้ตรงจังหวะเหลือเกิน

ดาเนียลได้แต่รับฟังข่าวร้ายนั้นด้วยอาการนิ่งสงบ—ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกยังไงกับข่าวร้ายครั้งนี้ ดูเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานจะชิงลาลับไปโลกหน้าซะก่อนแล้ว ปริศนาที่ถูกทิ้งเอาไว้เมื่อวานเองก็ยังไม่ถูกไข, ความรู้สึกปนเปกันไปหมดจนแทบจะสับสน เขารู้จักกับวิลเลียมน้อยเกินกว่าที่จะอาลัยหรือเสียใจสำหรับการจากไปของเขา สิ่งที่ทำได้ก็คงการแสดงความรับรู้เงียบๆว่าแวนเดอร์วัลอีกคนได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เลื่อนสบกับน้องสาวร่วมสายเลือดที่คล้ายจะกำลังติดใจสงสัยเหตุการณ์ครั้งนี้ที่ดูประจวบเหมาะไปเสียเหลือเกิน นัยน์ตาของนางฟ้า ที่หายไป.. จะเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ คำสาปนั่น.

คาอินที่ดูเหมือนจะมาสายที่สุด เข้ามาได้ยินประโยคสำคัญพอดีหลังจากก้าวผ่านบานประตูไปได้ไม่ถึงครึ่ง ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อยก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเศษเงินที่เธอยังไม่ได้คืนคุณปู่ยังอยู่นี่แท้ๆ เป็นเพราะเธอดันเกิดไปดื่มอะไรบางอย่างทำให้ทรุดหนักจนพลาดที่จะได้เจอกันครั้งแรก..


ทำไมถึงรีบจากไปนักล่ะคะ...คุณปู่